AHMED HULÛSİ’DE

KAVRAMLAR

O-Ö

AV. ASUMAN BAYRAKÇI

www.allahvesistemi.org

Yayınlarımızın Telif Hakkı Yoktur. Sitemizdeki tüm bilgiler, Hz. MUHAMMED'in (aleyhisselâm) bildirip açıkladığı "ALLAH" ismiyle işaret edilenin hakikatinin ne olduğunun öğrenilmesi ve "DİN" denilen yaşam sisteminin bu vizyonla değerlendirilebilmesi için, tüm insanlarla karşılıksız paylaşılmak üzere hazırlanmıştır. Tüm yayınlarımızı ücresiz okur; dinler, bilgisayarınıza indirebilir, çoğaltabilir; YAZAR ve KAYNAK BELİRTMEK ŞARTIYLA her yoldan bütün çevrenizle paylaşabilirsiniz. Allah ilmine karşılık alınmaz. Prensibimiz maddî ya da manevî karşılıksız paylaşımdır.

FİHRİST

"OKU"mak

Hz.Muhammed Neyi OKUdu?

İlk Âyetler

Cibril Niçin Sıktı?

Niçin Kan Pıhtısı?

Niçin "BİSMİRAB"

Oruc

Avamın Orucu

Havasın Orucu ("Kalb"in - "Şuur"un Orucu)

Has-ül havasın Orucu

Ölüm (Fiziki Ölüm)

Diri Diri Gömüleceğinizi biliyor musunuz?

Ölüm Öncesindeki “İyileşme”

Ölümü Tadan Her İnsan Hakikati Görür!

Keşfi Şak

Ölmeden Evvel Ölmek

Fiili Ölüm

Hükmi Ölüm

“OKU”MAK

"OKUMAK" kelime olarak iki anlam taşır;

Birincisi, "bakmaya" dayalı bir biçimde baktığı şeyin ne olduğunu anlamak..

İkincisi, "görmeye" dayalı bir biçimde baktığı şeyi "değerlendirmek"!..

"Bakmak" ayrı şeydir; "görmek" ayrı şeydir!.. Herkes "bakar", ama bazıları "görür"!..

"Basar", bakar; "basiret" görür!.. Yani "görmek"ten murad gördüğünün anlamını çözüp onu değerlendirmektir..

Bir şeyi dinliyebilirsiniz, ama o dinlediğiniz şeyi anlayıp değerlendirebilmek güçlü bir akıl, mantık ve muhakeme kuvveti ister.. Bunun gibi, baktığını görmek de ayrı bir özelliktir!.İşte "okumak" da bir anlamıyla baktığın yazılı metini deşifre etmek, çözmek anlamına geldiği gibi; bir diğer anlamıyla da baktığını görmek; güçlü bir mantık, muhakeme ile ondan yeni anlamlar çıkartmak suretiyle o şeyi değerlendirmek anlamını taşır..

hf

HZ.MUHAMMED NEYİ “OKU”DU?

En çok sevdiğimiz şey tartışmak; en sevmediğimiz şey de tartıştığımız şeyin aslını araştırmaktır!..

Yaptığımız tartışmaların pek çoğu kulaktan dolma, duyuma dayanan verilere dayanır.. Sözlerimizin, düşüncelerimizin ne dereceye kadar mantıklı ve mâkul olduğunu hatıra bile getirmeyiz!.

Bugün gerçeğini hiç düşünüp araştırmadığımız bir konuya dikkatinizi çekmeye çalışacağım...

Hazreti Muhammed Aleyhisselâm okuma-yazma biliyor muydu?

Hazreti Muhammed Aleyhisselâm neyi "OKU"du?

Yüzyıllardır insanlar ikiye bölünmüş tartışıyorlar; acaba Hazreti Muhammed Aleyhisselâm okuma-yazma biliyor muydu, yoksa bilmiyor muydu?

Kimi diyor, O okuma-yazma bilmiyordu "Ümmî"ydi!... Kimi de diyor, biliyordu;

"Ümmî"nin anlamı başkadır!..

Bir an durun ve hatırlayın o ân’a ait bilgileri!..

"OKU" hitabı geldiğinde, Hazreti Muhammed Aleyhisselâm’ın eline yazılı bir metin verilmiş miydi?

Elbette ki hayır!.. Allah Rasûlü’nün eline verilmiş yazılı bir metin yoktu!..

Peki, yazılı bir metin eline verilmediğine göre, o kişinin okuyup-yazma bilip bilmemesini tartışmanın âlemi var mıdır?..

Eline yazılı bir metin verilmediğine göre; "OKU" uyarısıyla Allah Rasûlü Muhammed Aleyhisselâm’ın neyi "OKU"ması istenmişti acaba?..

Konumuz yazılı bir metni "okumak" olmadığına göre; Hazreti Muhammed'e yapılan "OKU" hitabının anlamını acaba nasıl değerlendireceğiz?.

"OKU" hitabıyla, Allah Rasûlü olarak Hazreti Muhammed Aleyhisselâm’ın, Allah'ın yaratmış olduğu düzeni, ”SİSTEMİ OKUMASI” istenmiştir!..

"OKU" hitabının muhatabını iki şıktan biri olarak değerlendirmek zorundayız!.

"OKU" istemi ya özel olarak yalnızca Hazreti Muhammed Aleyhisselâm’a aittir, genel olarak bizi hiç ilgilendirmez; "Oku"mak gibi bir mükellefiyetimiz yoktur!.. Bu durumda, gerek Kur'ân-ı Kerîm’in ve gerekse Allah Rasûlü’nün ne dediğini anlamaya kavramaya çalışmak gereksizdir!.. Bize düşen körü körüne, beyinsizce, eğitilmiş bir mahlûk gibi sadece denilenleri yapmaktır!..

Ya da...

"OKU" istemi Hazreti Muhammed Aleyhisselâm’ın şahsında, tüm ümmetine yapılan bir hitaptır; Hazreti Muhammed'e inanan herkesin "OKUMASI" istenmektedir!.

Bu takdirde de, tüm inananlar, Allah'ın yaratmış olduğu YAŞAM SİSTEMİNİ, ALLAH DÜZENİNİ "OKUMAKLA" görevlidirler!..

Bu hususu çok iyi düşünmeli ve anlamalıyız!

Kur'an-ı Kerim’in ilk gelen âyeti ve hükmü "İkra"dır!...

"İKRA" hitabının şeklen kendisine nasıl ulaştığını ve o anda neler hissettiğini önce Hazreti Muhammed Aleyhisselâm’ın ağzından dinleyelim...

Cebrail Aleyhisselâm isimli melek nasıl gelmiş; nasıl "OKU" demiş; nasıl "SIKMIŞ"; ardından neler hissedilmiş; bütün bunları önce umuma anlatış şekliyle sahih hadislerden görelim, okuyalım...

Sonra bugüne kadar elimize geçmiş tüm verilerin üzerinde duralim..

Sonra da, üzerinde sesli düşünmeye başlıyalım...

Sahihi Buhari' de ve Sahihi Müslim'de nakledilen hadisi şerif şöyle:

“Resuli Ekrem sallallahu aleyhi vesellem, evvela gerçekleşen rüyalar görmeye başlamıştı... Bir rüya görmezdi ki, fecri sâbit gibi zuhur etmiş olmasın..

Sonra halvetten hoşlanır oldu,.. Hıra tepesindeki mağaraya çekilip, birçok gece, orada kulluk ederdi!.. Bunun için de, azığını yanında götürürdü...

Sonra tekrar hazreti Hatice'nin yanına gelir, bir miktar azık alır, gene giderdi...

Nihayet bir gün Hıra tepesindeyken, Ona, hak geldi!...

Şöyle ki...

Kendisine, bir melek geldi ve “İKRA'“ - “OKU” dedi... O da...

-Ben OKUYANLARDAN değilim!...

Cevabını verdi...

Rasûlullah şöyle buyurdu:

-Bu cevab üzerine melek hemen beni tuttu ve vücudumu sarıp öylesine sıktı ki, takatım neredeyse tükeniyordu..

Sonra gene salıverdi ve

“İKRA'“ - “OKU”

dedi!...

Ben de:

"Ben okuyanlardan değilim" dedim...

Derdemez beni yine tuttu ve öyle bir sıktı ki, canıma tak dedi... ve salıverdi ve tekrar;

“İKRA'“ dedi...

Ben de yine;

"Okuyanlardan değilim", değilim, dedim..

Binaenaleyh, beni üçüncü defa, yine sıktı, sonra bıraktı, ve derhal:

"OKU!...Seni halk eden rabbinin adıyla OKU"

âyetlerini okudu...

Bundan sonra Rasûlullah evine avdet etti... Yüreği oynuyordu!... Hazreti Hatice'nin yanına girdi; "beni örtün, örtün"; dedi... Örttüler!..

Nihayet heyecanı geçti, o zaman Hazreti Hatice'ye durumu anlatıp;

-Kendimden cidden korktum... Buyurdu...

Hatice:

-Hayır, vallahi cenabı Allah hiç bir vakit seni perişan etmez... Sen, akrabana iyilik eder, külfetlere tahammül edersin, yoku kazanır, yoksulu kazandırırsın... Misafire ikram eder, ihtiyaç duyanlara yardım edersin...

Ve bundan sonra , onu alıp, amcazadesi Meleketül Nevfel'e götürdü..

Varaka, adıyla da bilinen Nevfel cahiliyet zamanında iken, nasraniyeti kabul etmiş bir zat idi... ibranice yazmasını bilir ve ilamaşaallah ibranice İncil yazardı...

Artık pek ihtiyarlamış ve a'ma olmuştu..

Yanına varınca Hatice:

-Amcazadem, bak biraderzadeni bir dinle... dedi.

Varaka sordu:

-Biraderzadem ne görüyorsun? ... dedi...

Rasûlullah gördüklerini anlattır... Bunun üzerine Varaka,

-Bu o namustur ki, Cenâb-ı Allah Musa’ya indirmiş idi!.. Ne olurdu ben genç olsaydım ve kavminin seni çıkaracağı zaman sağ olaydım! ... dedi.

Rasûlullah sordu;

-Acaib !.. Onlar beni çıkaracaklar da mı?.. Varaka;

-Evet senin getirdiğin gibi bir şeyi getiren hiç bir insan yoktur ki, düşmanlığa maruz kalmasın ve bulunduğu yerden çıkartılmasın..

Eğer o gününe yetişirsem, her halde sana kaviyyen yardım ederim.. dedi... "

Bu olay gerçekleştikten kısa bir süre sonra gene hitap gelmişti...

Bu tekrar Hazreti Rasûlullah’ı gene çok korkutmuştu...

Resuli Ekrem, Hazreti Hatice' ye geldi ve şöyle dedi:

-Ben halvette yanlız kaldığım zaman, bir hitab işittim!.. Vallahi bunun bir emir olmasından cidden korktum...

Hatice cevap verdi:

-Maazallah, sana Allah'tan korkulacak bir ºey gelmez!.. Sen emaneti korursun, akrabana iyilik edersin, doğru söylersin... dedi ve böylece onu teskin etti...

Sonra Ebu Bekir geldi... Rasûlullah yoktu o sırada...

Hatice , Rasûlullah'ın sözlerini Ebu Bekir' e anlattı ve:

-Muhammed ile beraber Varaka' ya git!.. dedi..

Rasulullah gelince, Ebu Bekir onu tutup,

- Hadi bizi Varaka' ya götür... dedi..

Ebu Bekir böyle deyince; Rasûlullah sordu...

-Kim söyledi bunu sana?

Bunun üzerine o da..

-Hatice!... dedi..

Birlikte Varaka' ya gittiler ve olayı anlattılar...

Rasûlullah şöyle dedi:

-Yanlız halvette iken, arkamdan, ya Muhammed Ya Muhammed diye bir nida işitiyorum... Ve hemen koşup kaçıyorum...

Varaka cevap verdi:

-Öyle yapma!... Geldiği zaman söyleyeceğinin iyice anlıyana kadar bekle ve iyi dinle... Sonra da ne dediğini gel bana haber ver!... dedi...

Daha sonra Rasûlullah halvete çekildiğinde bu defa şöyle hitap geldi:

-Ya Muhammed, şöyle de:

“Bismillahirrahmanirrahim elhamdulillahi rabbil alemin” diyerek “ve laddaliyn”e kadar vardı... Ve bir de:

“lâ ilâhe illalllah” diye ilave etti...

Bunun üzerine, o da gelip, bu olan biteni Varaka' ya nakletti!..

Bunun üzerine Varaka da şöyle dedi:

-Müjdeler olsun sana!... Ben şehâdet ederim ki, Sen ibni Meryem' in tebşir ettiği zâtsın!.. Ve sen, Musa' nın namusu gibi bir namus üzeresin... Sen nebiyyi mürselsin ve cihada memur olacaksın!...”

Şimdi burada görülüyor ki, ilk nâzil olan âyet; yani Hazreti Muhammed' e gelen ilk emir "OKU" emri yani "İKRA'" ...

Ve geçmişteki hemen hemen çok büyük bir grup İslâm âlimleri bu konuda ittifak üzereler...

Burada düşünülmesi gereken ilk konu, "OKU" kelimesinin neye işaret ettiğidir !..

Eğer, bizim klasik mânâda anlayışımız üzere bir "OKUMAK" ise burada murad olan; bunun için eline bir kitap verilmesi, O'nun da eline aldığı bu kitabı okuması gerekirdi...

Oysa eline böyle yazılı bir metin verilmiş değildi!.... Ne bir sahife halinde, ne bir perşomene veya deriye yazılmış bir metin kendisine verilmiş değildi!.. Yazılı bir metin verilmediğine göre de, burada bizim, klasik anlamda değerlendirdiğimiz biçimde bir "okumak" söz konusu değildir..

Bu takdirde. "OKU" sözünün mânâsını nasıl anlamak ve değerlendirmek durumundayız?..

Okunacak herhangi bir metin olmadığına göre, kendisinden neyi "OKU"ması talebediliyordu?... Ne, nasıl okunacaktı?...

Bunu anlıyabilmek için, meseleye çok geniş bir perspektifle bakmak zorundayız!...

Yani... O zamanda, toplumun hangi şartlar içinde yaşadığına; neye nasıl inandığına; ve ne tarz düşünce yapısına sahip olduğuna bakmak lazım...

Bilindiği gibi, o devirde Kâbe'de 360 adet "sanem" yani "put" vardı!.. Ve insanlar pek çok tanrılara tapıyorlardı...

İnsanların kimisi, yeryüzünde kimisi semâda mekan tutmuş, dünyayı yönettiğini tasavvur ettikleri tanrıları varsayıyorlar; onları övüp yüceltmek suretiyle de kendileri için bir menfaat umuyorlardı!..

Varsaydıkları tanrıları ile olan diyologları neticesinde, onlara yönelik olarak ortaya konulan çok değişik fiiller mevcuttu... Adaklar; kurbanlar; tapınmalar; yalvarıp yakarmalar!..

O devirde, içinde yaşadıkları toplum gibi düşünmeyen, saneme tapınmayan; semâda bir tanrı düşünmeyen; ancak ve sadece yerleri ve gökleri meydana getiren sonsuz-sınırsız yaratıcı bilinçli güce inanan sekiz-on kişilik de bir grup vardı...

Bunlara, "HANÎF"ler deniliyordu!..

"HANÎF" diye adlandırılan bu küçük grubun üyelerinden birisi Hazreti Ebu Bekir; bir diğeri de Hazreti Muhammed Mustafa idi !..

Varlığın ve yaşamın içinde gökte bir tanrının yeri olmadığını tesbit eden Hazreti Muhammed Aleyhisselâm, konuyu tam anlamıyla çözüme ulaştıramamanın getirdiği bir sıkıntı içindeydi!... Bu sıkıntı, O'nun yaşamını oldukça önemli bir şekilde etkilemeğe başlayınca, ticareti yanındakilere bırakarak, az bir azık alıp, bir mağarada inzivaya çekilmek ve orada derin tefekküre girmek zorunluğunu hissetti!..

Ve bir gün...

Hazreti Muhammed Mustafa Aleyhisselâm, içinde bulunduğu mağarada MUTLAK GERÇEĞİ bulmak için çeşitli düşünsel çalışmalar yaparken; bir gün ansızın hayatının dönüm noktasını oluşturan olağanüstü olayla karşılaştı.

Karşısına aniden bir "melek" çıktı ve O'nu şiddetle “sıktı”; sonra da;

-"IKRA' !..." ... "OKU"

dedi...

Burada, kendisinden istenilen şey, "OKU"ması idi!...

Neyi...?

Hazreti Muhammed kendi beyanına göre, "oku"yamıyordu!...

"OKU"ması gereken şeyi "OKU"yamıyordu!... Çünki, "ÜMMİ" idi!...

"ÜMMİ" ne demekti?...

Birbiri ardında yazılı olan harfleri okuyamamak mı?..

Esasen, Kur'an-ı Kerim’e göre, araplar bu konuda iki sınıfa ayrılıyorlardı:

1-"EHLİ KİTAP"... Yani okuyanlar!... Yani, Tevrat ve İncil'i okuyanlar ve yazanlar...

2-"ÜMMİLER"... OKUMAYANLAR!... Yani, Tevrat ve İncil'i okumayanlar -yazmayanlar- yani yazı yoluyla çoğaltılmasında görev almayanlar-...

Burada detayına ve açıklamasına girmek istemediğim bir hususa dikkatinizi çekmek istiyorum...

Yazarak çoğaltma olayı geçmiş topluluklarda, teknik yazı imkanları gelişmemesi sebebiyle elle devam ettiği gibi; çağımızda dahi, gerekçesi bilinerek ya da bilinmiyerek, gelişen yazım teknolojisine rağmen "elle" yazıma özel bir önem verilmekte ve bu yola devam edilmektedir...

Meselâ, günümüzdeki bir dinsel grubun içinde "yazıcılar" denilenleri vardır; bunlar bütün gelişmiş yazı tekniklerine rağmen gene de "elle" yazmaya devam etmektedirler... Gene bu cümleden olarak, günümüzde "UZAYLILAR" ile görüştüklerini sanan bir grubun aldıkları tebliğleri mutlaka "el yazısıyla çoğaltmak" ve yaymakla görevlendirilmeleri... Keza "RUHLARLA" görüştüklerini zanneden nice Türkiye içi ve dışı grupların aldıkları tebliğleri "el yazısıyla" çoğaltma ve yayma görevlerinin benzerliği üzerinde durmak ve bu konuyu araştırmak gerekir kanaatindeyim..

Kur’ân-ı Kerim, o gün yaşamakta olan Arapları ve diğerlerini, Tevrat ve İncil'i okuyanlar ve okumayanlar olarak ikiye ayırıyor; ve bu kitapları okumayanları ise "ÜMMÎ" olarak nitelendiriyordu..

Bu husustaki yaklaşım şuydu...

Bir kısım insanlar vardı ki, bunlar sadece Tevrat'ı veya hem Tevrat'ı hem de İncil'i okuyor; ve dahi bazıları, bu kitapları yazarak çoğaltmayı görev biliyorlardı..

Bir kısım insanlar ise bu kitapları okumuyorlar ve Kâbe'deki çeşitli putlara tapıyorlardı..

Pek küçük bir grup da, ne kitapları okuyup-yazarak çoğaltıyor; ne de putlara tapıyorlardı; ki bunlara da "HANÎF"ler denmekteydi..

İşte gerek Hazreti Muhammed Mustafa aleyhisselam, gerekse Ebu Bekir Sıddık bu "HANÎF" ler grubuna dahil olarak, "ÜMMÎ"ler diye adlandırılan ve "EHLİ KİTAP" olmayan kimselerdendi!. Yani, o günkü insanlar ya “ehli kitaptan” (Tevrat ve İncili okuyup-yazanlardan) ya da “ümmî”lerdendi!.

Hazreti Muhammed aleyhisselâm ve “hanîf”ler de, Tevrat ve İncil'i okuyup-yazmışlardan değillerdi!..

Bu sebepten dolayıdır ki, Kur'ân-ı Kerim’de ilgili âyetlerde Efendimiz Muhammed Mustafa Aleyhisselâm’a ,

"Sen okur-yazar değildin";

"sen ümmisin" (7-158)

"Ehli kitaba ve ümmi araplara sor" (3-20)

"Bundan önce bir Kitap okumuyordun, sağ elinle de O'nu yazmIyordun!" (29-48)

diye hitap edilmekteydi!..

Şayet dikkatle ve peşin hükümsüz olaya yaklaşırsak, görürüz ki, sadece

"ehli kitaba ve ümmi araplara sor"

âyeti dahi, o gün için yaşayanların, Kur'ân anlayışında ikiye ayrılmış olduğunu; Tevrat ve İncil'i okuyanların "ehli kitap"; buna karşılık Tevrat ve İncil okumamış olanların ve bunlara inanmayanların da “ümmi” diye adlandırıldıklarını rahatlıkla farkederiz!..

Kur’ân'da Hazreti Resul-i Ekrem’e ,

"sen ümmilerden olduğun halde onlara Kitabı ve hikmeti öğretirsin"

gibi tanımlamanın getirilmesinin mânâsı ise şudur:

"Sen, Daha önce tevrat ve İncil'i okumadığın halde, bu Kudsal Kitaplarda yazılı olan bilgilere uygun bir şekilde, geçmiş olaylara dair haberleri onlara ulaştırmaktasın!...

Bu da senin, O Kitapların kaynağından bu haberleri aldığını, yani vahye dayalı bir biçimde, Nübüvvet görevi dolayısıyla diğer Nebiler gibi aynı kaynaktan beslendiğini ispat eder!..

Şayet sen Ümmi olduğun, yani daha önceden Tevrat ve İncil'i okumamış olduğun halde, O kitaplarda yazılı olanları biliyor ve onlara anlatıyorsan, bu demektir ki, sen de bir nebi olarak Musa ve İsa' nın aldığı kaynaktan vahiy almak suretiyle gerçekleri toplumuna iletiyorsun!"

Yani, netice olarak burada ortaya çıkan gerçek şudur ki:

O devirde insanlar "ehli kitap" ve "ÜMMİ"ler olarak ikiye ayrılmaktaydı; İncil ve Tevrat'ı okuyanlar ve elle yazarak çoğaltılmasında görev alanlar, “EHLİ KİTAP”; buna karşılık bu kitapları yazmayanlar, ve dahi okumamış olanlar da “ümmi”ler olarak isimlendiriliyordu.. Hazreti Muhammed Mustafa dahi bu kitapları okumamışlar grubundan bir ferd olarak genel tanımlama içinde "ümmi" diye nitelendiriliyordu!... Bu bir...

Bir de işin diğer yanı var...

"OKU"MA ya da "okuyamama" kavramlarının burada taşıdığı anlam !...

"İKRA" yani "OKU" hitabında işaret edilen mânâ neydi acaba?..

"İKRA" sözünün Hazreti Muhammed Aleyhisselâm’a söylendiği anı, yeri ve şartları gözönüne getirelim...

Yer, Hıra Tepesindeki bir mağaranın önü!.. Zaman yaklaşık l400 küsur yıl evveli!.. Ve elde olan hiç bir yazılı metin yok!..

Şimdi bu hususa lütfen çok dikkat edin!..

Cebrail isimli melek tarafından, Hazreti Muhammed Mustafa'ya hitap ediliyor:

-İkra!.. yani, "OKU"!..

Ama bu hitapla birlikte de olsa, eline hiç bir yazılı metin verilmiyor!...

Şayet bir yazılı metin verilse idi!... Ama kağıt üzerine; ama deri üzerine; ama kemik üzerine; ama taş üzerine; her ne üzerine yazılı bir metin olursa olsun; şayet bir yazılı metin verilmiş olsaydı...!

Ve Hazreti Muhammed de buna karşılık;

“Ben ümmiyim, onun için bunu okuyamam” deseydi; bu olayı Hazreti Muhammed'in bildiğimiz anlamda okuma-yazma bilmeyişine işaret olarak alabilirdik belki!... Ancak ne var ki, olay asla böyle cereyan etmiyor!..

Cebrail Aleyhisselâm’ın;

-"İKRA" !... Yani , “OKU”

hitabına, Hazreti Muhammed şu cevabı veriyor:

-Ma ene bikariyyun!..

-Okuyabilenlerden değilim!..(1)

(1)Bakınız: Hamdi Yazır' ın "Hak Dini Kur' an Dili " tefsiri cilt 8..

Burada önce şu hususa dikkatinizi çekelim...

Bir kişiye durup dururken "oku" deseniz, bu isteğe karşı alacağınız cevap kim olursa olsun, şu olacaktır:

- Neyi okuyayım?

Çünki, o kişi sizin neyi oku dediğinizi bilmediği için tabii olarak neyi okumasını istediğinizi soracaktır...

Şayet, "OKU" hitabına karşılık olarak, "NEYİ OKUYAYIM" sualiyle karşılaşmamışsak; bu durum bize şunu gösterir:

Hitabedilen kişi, kendisinden neyi okuması istenildiğini bilmektedir!..

Evet, nitekim Hazreti Muhammed dahi, kendisine "İKRA", yani "OKU" dendiğinde, neyi okuması gerektiğini biliyordu!..

Ancak ne var ki, "OKUYAMIYORDU" !..

Bu "okuyamama"nın anlamı yazılı her hangi bir metni eline alıp da harfleri deşifre edememek değildi!..

"Okuma-yazması olmamak" anlamında okuyamamak değildi!..

Öyle ise neydi?..

Evet, o ana kadar "okuyamamış"...

"Okuyamamanın" sıkıntısı içinde olan...

"Okumak" için aylar boyu mağaraya inzivaya çekilen Hazreti Muhammed Mustafa'nın "okumak" istediği şey ne idi?

Ayrıca, burada bir de şunu hatırlayalım...

Söz konusu edilen şey şayet bildiğimiz basit mânâda okuma-yazma olsaydı....

Okuma-yazma bir mağaraya çekilmek suretiyle tek başına mı öğrenilir?...

Yoksa, okuma-yazma bilen bir kişinin karşısına geçilip, ikinci bir şahıstan mı elde edilir, toplum içersinde!..,

Üstelik bir de bu kişinin yıllardır ticaretle, hesap-kitapla uğraştığını düşünürsek!...

Geçmişte, birtakım insanlar, olayın derinliğine girmedikleri için, ancak okuma-yazması olmayan bir Rasûlün tebliğ edeceği Kur'an’ın mucize olacağını, sanmışlar; ve dolayısıyla da işin derinliğine hiç inmeden; hatta bazı gerçeklere giden yolları dahi tıkayarak; "okumak ve yazmak bilmeyen" anlamına bir "ümmi Rasûl" kavramına saplanıp, herkese bu imajı yerleştirmişlerdir...

Zannetmişlerdir ki, böylelikle Allah Rasûlü daha bir büyüyecektir!!!..

Bu hazreti Resûl-i Ekrem'in getirdiklerinin, bildirdiklerinin azametini ve O'nun gerçek büyüklüğünü kavrayamamanın sonucudur!.

Onların anlayışına göre, çöl ortasından çıkan bir Rasûl okuma-yazma bilmemelidir ki, getirdiği bilgiler, açtığı yepyeni düşünce ufukları mucize sayılabilsin!!!.

Sanki bu Rasûl, okuma yazma bilseydi, getirdikleri mucize olmazdı!!!.

Bu tartışma sırasında şunu da dikkatimizden kaçırmayalım...

Biz, Muhammed Mustafa'nın "Rasûlullah ve son nebi" olduğuna iman etmekle mükellefiz!... O'nun okuma-yazma bilmesinin ya da bilmemesinin iman şartları ile de hiç bir ilgisi yoktur..

Esasen takibeden sayfalarda göreceksiniz ki, zaten olayın “bizim bildiğimiz anlamda okur-yazar olmakla” dahi hiç bir ilgisi yoktur!..

Hazreti Muhammed Aleyhisselâm’ın "ÜMMÎ" oluşunun anlamı, onun "ehli kitap" olmayışıdır!. Bu, konunun zâhirdeki anlamıdır!... Yani, Yahudi veya Hıristiyan dinine mensup iken, daha sonra Rasûl olup da yeni bir din getirmemiştir..

Hazreti Muhammed Aleyhisselâm’ın “ÜMMΔ oluşunun bir de batını, yani iç ya da "SIR" anlamı vardır; ki bu çok daha önemlidir!.

Hazret Muhammed Aleyhisselâm “ÜMMΔ olmasının; yani, hâlâ kitabı "okuyamamasının" sıkıntısı içindeydi!..

Bu sıkıntı öylesine büyük boyutlara ulaşıyordu ki; günlerle, haftalarla kimseyi görmüyor, görmek istemiyor; sadece düşünce dünyasındaki o muazzam sorunu nasıl çözebileceğini düşünüyordu...

Zira, kafasında oluşmuş bulunan suallerin hiç birinin cevabını sözü edilen dinlerde ve putperestlikte bulamıyordu!..

Orijinal düşünce şekli kaybolmuş Yahudilik veya Hıristiyanlık ile, düşünen insana hiç bir tey vermeyen ilkel PUTATAPARLIK, o devirde dahi Hazreti Muhammed Mustafa, Ebu Bekir gibi bazı Zevâta hiç bir şey ifade etmiyordu...

O yüzden de, bu zevat "ehlİ kİtap" dışındaki “ÜMMİ”ler sınıfında yer alıyorlardı...

Ne var ki, iş bu kadarla kalmiyor, "ehlİ kitap" içinde yer almadıkları gibi, putataparlar arasında da bir yerleri bulunmuyordu!... Çünki “ÜMMİ”ler arasındaki “HANÎF”ler grubunu oluşturuyorlardı..

“HANÎF”ler... Dini İbrahim, yani "tevhid" anlayışı üzerine olanlardı!...

Bize ulaşan bilgilere göre...

İDRİS Nebi, görev süreci içinde, insanlara, yeryüzünde olup-bitenler üzerinde gök cisimlerinin tesirlerinden bahsetmiş; yani “BURÇLAR iLMİNİ” açıklamıştı... Ancak, kendisi bu açıklamayı yaparken, elbette ki bütün bu güçlerin idaresinin de Allah'ın ilim, irade ve kudretiyle meydana geldiğini bildiriyordu...

"ASTROLOJİ" yani eskilerin deyişiyle "BURÇLAR iLMİ" denilen sistem, İDRİS Aleyhisselâm tarafından açıklandıktan sonra; derin düşünce yeteneğinden mahrum insanlar olayın kökündeki ve sistemdeki ana güçten perdelenerek; tesirlerini kesinlikle tesbit ettikleri "BURÇLAR" ilmine sarılıp, her şeyin yaratıcısı ana kudret olarak yıldızları kabullendiler!..

Bu yanlış tesbit, daha sonraları, dar görüşlü insanların, bu gök cisimlerini "TANRILIK TAHTINA" oturtmalarına; ve böylece birer tanrı kabul ettikleri gezegen ve burçlara tapınmaya kadar uzandı!..

Esasen her Nebi’nin getirdikleri, o toplum içindeki dargörüşlüler tarafından zaman içinde saptırılmış, sistem içindeki doğruluk noktasından kaydırılarak; lokalize doğruluk veya yerel doğruluk noktasına oturtulmak suretiyle deforme edilmiştir..

İşte, "BURÇLAR iLMİ"nin (astroloji) konusunu oluşturan "ALLAH'ın varediş sistemi içindeki bu mekanizma"nın yanlış kavranılması sonucu; gök cisimleri, toplumlar tarafından tanrılaştırılmaya başlanınca, bu kavramlar adına putlar yapılmaya başlanmış ve nihayet ayın, güneşin, yıldızların birer tanrı oldukları ve bunlara tapınılması görüşü o devir toplumlarına yerleştirilmiştir..

Böyle bir akış içinde iken insanlar, bu defa İBRAHİM Nebi gerçekçi düşünce yoluyla bu yıldızların, ayın, güneşin tanrı olduğu yolundaki iddiaların üzeride derin düşünceye girmiş ve bunların tanrı olamıyacağı gerçeğine ulaşmıştır..

Bu eriştiği gerçek neticesinde de halini şöyle dile getirmiştir:

-İnni veccehtu vechiye lilleziy fatIres semavati vel ardı HANİFen ve ma ene minel müşrikin!.. ( 6-79 )

-Vechİmİ o veche döndürdüm ki, yeryüzünün ve göktekilerin hepsinin FÂTIR'ıdIr!.. HANİF olarak... Şirk ehlinden değilim!.

hf

İLK ÂYETLER

İşte, Hazreti Muhammmed Aleyhisselâm, “HANÎF” olarak böylesine düşünceler içinde, gökte bir tanrıya, ya da putlara inanmıyor; tapmıyor; "Allah"ı anlayıp, idrak edip O'na "kulluğunun" gereğini yaşamayı arzu ediyordu..

Bu varlık, bu alem, bu sistem, bu düzen nasıl meydana gelmişti... Nasıl işlemekteydi?

Elbette ki, her oluşan şey, ya bir şuurun, ilmin eseridir; bir sistem ile, bir düzen içinde meydana gelmiştir... Ya da, o şeyler kör bir tesadüf eseri oluşmuştur... Ki bunun doğal sonucu da kaostur!..

Şayet, bütün göktekileri ve yerdekileri bir düzen, bir sistem içinde yaşamlarını devam ettiriyor olarak algılıyorsak, elbetteki bunları bu şekilde vareden bilinç sahibi bir ZÂT da mevcuttur!...

Öyle ise bu neydi?

Varlıkta yeri var mıydı?

Varlıkla ilişkisi neydi?

"Ben" üzerinde nasıl tasarruf etmekteydi?

Bu yüce varlığa ermek mümkün müydü? ..

Mümkün ise bu nasıl gerçekleşebilirdi?...

İşte böylesine çeşitli düşünsel sorunlar içinde olan ve bunlara çözüm bulamadıkça da iç huzuruna kavuşamayan Hazreti Muhammed Mustafa Aleyhisselâm bir gün hiç ummadığı bir olayla karşılaştı..

Hıra tepesindeki mağaranın önünde beliren olağanüstü boyutlardaki görüntüsüyle Cebrail isimli “melek” onu şiddetle sıkarak şöyle dedi:

-İKRA'! ... Yani, “OKU”!.

Bu sırada, daha önca de belirttiğimiz üzere Hazreti Muhammed Aleyhisselâm’ın eline verilmiş herhangi bir yazılı metin yoktu!...

Eline verilmiş, ya da önüne koyulmuş hiç bir yazılı metin olmadığı halde; sormadı Hazreti Muhammed şu soruyu:

-Neyi okuyayım?...

Çünkü, biliyordu, neyi “OKU”MASI gerektiğini!... Zaten, onu "OKU"yamamasının getirdiği sıkıntı içinde, aylardır bu mağarada âdeta çile doldurmaktaydı!..

Bu yüzden, bu sıkıntısını, çaresizliğini dile getirir şekilde cevab verdi:

-”Oku”yabilenlerden değilim!... “Oku”yamıyorum!..

Bu cevab üzerine Cebrail Aleyhisselâm, O'nu takrar “sıktı” ve uyarısını tekrarladı:

-İKRA !...

Ne çare ki, hala “oku”yabilmiş değildi!... “Oku”yamıyordu!.. Tekrar cevapladı:

-”OKU”yamıyorum!... “Oku”yanlardan değilim!..

Nihayet üçüncü defa “sıktı” Cebrail Onu; ve şöyle dedi:

-İKRA' Bismi rabbikelleziy halak!.... halekal insane min alak...ikra' ve rabbükel ekrem; elleziy alleme Bilkalem; allemel insane ma lem ya'lem!... (96-1/5)

-OKU.. rabbinin ismiyle işaret edilen KUDRET, özünde olarak HALKOLDUN!... ki PIHTILAŞMIŞ kandan insan meydana gelmİştir... Oku; Rabbin ekremdir; ki o yüzden kalemle bildirmİştir... insana bilmediklerini talim etmiştir...

Şimdi hemen şu âyeti hatırlıyalım:

-Alleme adem el esmâe külleha!... (2-31)

-Ademe isimlerin tümünü talim etmiştir...

Bu iki âyet arasındaki bağlantı noktası nedir?..

Her iki âyet de insanın varoluşundan; ve bu varoluş sırasında insana bahşedilen yüce özellikten sözetmekte...

Şimdi, en önemli noktayı açıklamaya çalışalım..

Hazreti Muhammed Aleyhisselâm'ın eline herhangi bir yazılı metin verilememiş olduğuna göre, kendisine vahiy getiren “melek” neyi “OKU”masını taleb etmişti?... Nasıl okuyacaktı ?

Şimdi anlatmaya çalışacağımız şeyleri, çok iyi anlamaya çalışalım...

Hazreti Muhammed, “HANÎF” inancına sahip olduğu için, bir tanrıya tapanlardan değildi. Bir..

İçinde yaşadığı sistemi ve bu sistemi meydana getiren GÜCÜ anlamaya çalışıyordu...iki...

Cebrail diye bildiğimiz meleğin vahyi ile kendisinde “OKU”ma özelliği oluştu... Üç..

“OKU”masını sağlayan özellik ve güç esasen kendisinde mevcuttu; fakat bunu kullanamıyordu... dört...

İşte bu şartlar altında Cebrail diye bildiğimiz “melek” ona "OKU" dedi...

O ise buna cevab verdi:

-”OKU”YAMIYORUM !..

Ve Cebrail isimli “melek” O'nu “sıktı” !..

Şimdi, önce bu noktayı iyi anlamak gerek...

Cebrail'in "sıkma"sından murad nedir?...

Cebrail, bizim gibi topraktan yaratılmış, yani maddi bedeni olan bir varlık olmadığına göre, bu "sıkma" işlemini nasıl anlıyacağız?

"Melek"ler, orijin yapıları itibariyle "NUR"dan varlıklardır...

"CİN"ler ise "NÂR"dan yaratılmış varlıklardır..

Yani, her iki varlık türü de, bilmekteyiz ki, maddi yapıya sahip değillerdir..

Ve her iki yapı da, bilmekteyiz ki, insanlar üzerindeki etkilerini, beyinlere yolladıkları “ışınsal impals”larla meydana getirmektedirler...

Bundan önceki kitaplarımızda, insan beyninin kozmik ışınlarla nasıl programlandığından sözetmiştik...

İşte kitaplarımızda anlattığımız tarzda, insan beyni her an cinni ve meleki etkilere açık vaziyette, sürekli olarak etki almaktadır..

Peki, öyle ise “Melek” nedir ?

Hamdi Yazır merhum tefsirinde şu bilgiyi veriyor:

"....Cinsi melâike, kudret ve tekvini ilahinin, VAHDETTEN KESRETE TEVEZZÜUNU ve onun tenevvüat ve taayyünatı mahsusasını ifade eden mebadii faile olarak mülahaza edilmek lazım gelir..

Ve kâinatta hiç bir şey, hiç bir hadise, hiç bir fiili hareket tasavvur olunamaz ki, böyle bir risâlet ile vaki olmuş olmasın....."

"...ve binaenaleyh melaikesiz bir hadise tasavvuru gayrımümkindir, melaikesiz bir katra yağmur bile düşmez...."(cilt: 1, sayfa:303)

"Şu da anlaşılır ki, melâikeye olan kelamIn hakikati ancak manadan ibarettir... Suverİ lafzIye ve ismiye değildir.." (C:1 s:316)

"Cenâbı Allah bütün sun'ı ilahisini böyle esbab ve hikemi hafiye rabt etmiştir. ..O bir şey murad ederse böyle yeni sebebler halkeder....Sebebi asli ve hakiki ancak O'nun iradesidir, Hikmet de onun lazımıdır..."(c:1 s:317)

İnsana, ruhun nefh edilmesinin manasıyla ilgili izah da şu; aynı eserde 321. sayfada:

"...Nefhi ruhtan murad hayyolması değil, hayyı natık olmasıdır.... Hakikatı adem nefsi natıkadır.. ve nefhi ruhun manası, nefsi natıkanın nefhidir..... Halkı Ademin Arzda olduğunda ittifak vardır..."c:1 s:321)

Cebrail adlı "MELEK" yapısını oluşturan "ALİM", "BASİR", "FETTAH", "HAKİM" ve "MUHYİ" gibi ağırlıklı anlamların sonucu olarak görev ifa eden bir üst boyut bilincidir...

Ve görevi, seçilmiş kişileri "SIKARAK" açmak; ve daha sonra da "Allah'ın evrensel düzeni ve değerleri hakkında bilgilendirerek" o topluma yol gösterilmesine vesile olmaktır!..

hf

CİBRİL NİÇİN “SIKTI”?

Evet, nedir Cebrail isimli meleğin "SIKMASI"nın mânâsı?..

Dindeki bir çok izahın "mecazi" yani benzetme yollu yapılmış olduğunu bundan önceki kitap ve kasetlerimizde anlatmıştık... Şimdi "sıkma" olayının gene mecaz yollu anlatımına bir örnek verelim, ve sonra da buradaki olaya dönelim...

Hazreti Rasûlllah , kabre konan kişinin haliyle ilgili olarak şöyle buyurur:

-"Kabir öylesine “sıktı” ki, neredeyse kaburgaları birbirine geçecekti... Feryadı ta arşa kadar yükseldi de insan bunu işitmedi !..."

Burada bahsi geçen "SIKMA, anladığımız fiziksel mânâda bir "SIKMA" olmayıp, toprağın maddi olarak o kişinin üzerine yıkılıp "sıkması" olmayıp; çok daha farklı bir olaydır ki, bu olayın, bırakın o günleri bir yana, bugün dahi izahı son derece güçtür...

Ancak, ne var ki Allah'ın takdiri ve kolaylaştırmasıyla elimizden geldiğince izaha çalışacağız... Çünkü bizim varoluş görevimiz de, bu güne kadar dinde izah edilememiş hususları olabildiğince anlaşılır hale getirmektir..

"İNSAN ve SIRLARI"isimli kitabımızda detaylı bir şekilde izah ettiğimiz üzere, insan beyni, dinde "melek" diye tanımlanan ve "nur" yapılı olarak târif edilen son derece yüksek frekanslı ışınsal varlıklar tarafından belli bir programlamaya tâbi tutularak, "Allah"ın isimlerinin çeşitli formüller şeklinde açığa çıkmasını sağlarlar...

Bizler, genetik yoldan bize ulaşan tüm verilerin, kozmik yoldan oluşturulan kapasitedeki anlamlar ölçüsünde ortaya çıkışıyla elde ettiğimiz zihinsel yetenek ile yaşarız..

Beyin hücrelerimizin her biri belirli anlamlar ihtiva eden belirli frekanslarla programlanarak yeni düşünsel anlamlara sahip olur; ya da genetik yoldan gelen verilerin ortaya çıkışına yolverir..

Esasen bizden ortaya çıkan ya da çıkmayıp zihnimizde kalan her düşünce, gerçekte, "Allah" isimleriyle işaret edilen kavramların beynimizdeki bir terkibidir!. Ve bu terkip, az önce de bahsettiğim üzere, genetik’kozmik etkiler -yani meleki tesirler- sonucunda oluşur!.

“İnsan” ismiyle tanımlanan varlıklar, tümüyle birer "isimler terkibi" olduğu gibi, varlığını algılayabildiğimiz ya da algılayamadığımız tüm varlıklar ve elbette ki "melek"ler dahi birer "esmâ terkipleri”dirler!...

İşbu sebeple...

bir "esmâ terkibi" olan ve varlığındaki ağırlıklı isimlerin anlamları dolayısıyla da seçilmiş kişilerin beyinlerinde gerekli programlamayı yaparak onları "okuyamamaktan" kurtarıp "OKUR" hale getiren Cebrail Aleyhisselâm, Hazreti Muhammed'i “sıktı” !...

Yani, Hazreti Muhammed Aleyhisselâm’ın beynine "Alim", "Basir", "Hakim", "Fettah", "Muhyi" gibi bir kısım “isimlerin frekansından impulslar” göndererek, bu yolda açılım oluşturdu!... Esasen, bu “Rabbani isimlerin frekansı”, herkes gibi, doğuştan O'nun yapısında da mevcuttu... Ancak, yapısını oluşturan "terkip içindeki" oranı Nebilik kemâlâtını ortaya koymak için yeterli değildi!...

Cebrail'in müdahalesi ile, bu isimlerin beyindeki oranı, son nebinin açıklaması gerekli olan kemâlâta yeterli kapasiteye dönüştürülüyordu...

Bu etki sonucu beyinde meydana gelen yüksek faaliyet ise kişi tarafından ancak "SIKMAK" diye tanımlanabilirdi...

İşte bu "SIKMA"; yani, “beyne gönderilen impuls sonucu oluşturulan “yeni açılımlar” neticesinde Hazreti Muhammed "OKU"MAYA başladı...

İşte bu duruma işaret eden âyetler:

-OKU!... RABBİNİN iSMİYLE iŞARET EDİLEN MÂNÂLAR ÖZÜNDE OLARAK HALKOLDUN!... Kİ PIHTILAŞMIŞ KANDAN iNSAN MEYDANA GELMİŞTİR... OKU!... RABBİN EKREMDİR... Kİ O YÜZDEN KALEMLE BİLDİRMİŞTİR... İNSANA BİLMEDİKLERİNİ TÂLİM ETMİŞTİR...

Burada hemen akla şu soru geliyor... "KALEM" nedir?..

"OKU"mak yazıp-çizmeyle alakalı olamadığına göre, yazan "KALEM" acaba neydi?

Meşhur müfessir Fahreddin Razi, "KALEM" "akıldır" der... Bu konuda şu işareti Rasûlullah meşhurdur:

-"Haberiniz olsun ki, Allah ilk halkettiğinde, kalemi halketti; de ona “yaz” dedi...”Ya Rab ne yazayım” , diye sordu... “kaderi yaz” dedi...işte o saatte kalem, olmuş ve ebeden olacak her şeyi yazdı..."

Burada bahsedilen "Kalem" tasavvufta tahkike ermişlere göre "İnsan-ı Kâmil"dir... Bu "İnsan-ı Kâmil"in aklına “aklı evvel”, ruhuna "Ruhu Muhammedi”, derler... "Hakikatı Muhammedi" ismiyle işaret edilen dahi budur!..

diğer taraftan şu âyeti hatırlayalım:

-"ALLAH YAZDI...."

Yazan "kalem"dir; fakat "ALLAH" kendine izâfe etmektedir; çünkü “Kalem” O'nun varlığıyla kaim ve daimdir... Tıpkı, "SEN ATMADIN, ATAN ALLAH'TI !" âyetinde olduğu gibi...

İşte tasavvufta “maiyyet sırrı” denen hususu bu gibi âyetler tanımlamaktadır..

Çağdaş tanımlama ile, evrende varolmuş ve olacak her şeyi meydana getiren "Kalem"e günümüzde bir kısım çevrelerce “KOZMİK BİLİNÇ” denilmektedir!..Yani, "İLİM SIFATININ MAZHARI" olan "SALT ŞUUR"!...işte bu "TÂLİM ETTİ"...

-ADEM’E iSİMLERİN TÜMÜNÜ TÂLİM ETMİŞTİR !.. (2-31)

Adem'e isimlerin tümünün talim edilmesinden murad, hiç şüphesiz ki, Ademin Allah'ın isimlerinin mazharı olarak ortaya çıkışıdır!..

Ancak ne var ki, bütün bu isimler insanın yapısında bir terkip halindedir... Kimi isimlerin mânâları daha güçlü ve kimi isimlerin manalaı da daha zayıf olarak..

İşte bu isimlerin mânâlarının kişinin yapısında mevcut olmasına yukarıdaki âyette "bismirabbik" ifadesiyle işaret edilmiştir..

hf

NİÇİN KAN PIHTISI

Peki burada akla gelebilecek şu soru vardır:

-Yukarıdaki âyetler, okumaktan ve okuyabilmek için özüne bahşedilmiş ilim ve kudretten, özelliklerden sözetmektedir...iş bu durumda iken, insanın "kan pıhtısından" yaratılmasının yeri bu konunun içinde nedir?

Bunu da izah edelim:

Şayet dikkat edersek, birinci bölümde, insanın “Rabbani isimler terkibi” olarak mânâ boyutundaki varoluşundan sözedilirken; ikinci bölümde ise, "ALAK" kelimesiyle, “genetik verilerle bu kemâlâtın insandan insana naklinden ve bu yolla her insandaki mevcudiyetinden” bahsolmaktadır!..

"Alak" kelimesi, genelde hep "pıhıtılaşmış kan" diye çevrilmesine karşın, günümüzde "tüm genetik verileri kendinde toplamış gelişme düzeyindeki hücre grubu" olarak değerlendirilmelidir... Zira önemli olan, o kelimenin işaret ettiği yapının kapsadığı anlamdır!

Eğer yukarıdaki âyetleri bu değerlendirilişle ele alacak olursak, bu ilk nâzil olan beş âyeti şu şekilde mânâlandırabiliriz:

-Oku!.. Rabbin ismiyle

işaret edilen anlamlar, mânâ boyutunda yapını teşkil ederek halkoldun... Ve bu mânâ boyutundaki kemâlât genetik intikal ile sana da ulaşmıştır!.

Oku!... Rabbin Ekremdir,

yani sonsuz mânâ zenginliğine sahiptir; ki o sebeple kozmik kalemle beynine o mânâları yazmıştır...insanın bilmediklerini, yapısında ortaya çıkartmıştır...

Şimdi burada şu akla gelebilir:

-"allemel" kelimesini tefsirler hep “tâlim etme”, “bildirme”, “öğretme”, diye çevirirken, nasıl oluyor da siz bunu “yapıyı programlama”, “yapıda ortaya çıkartma” diye anlıyorsunuz?

Gayet basit ... Hemen şu âyeti hatırlıyalım...

-Alleme Adem el esmae külleha...(231)

Bu Ademin ilk varoluş safhasını anlatmakta olan bir âyettir ki, daha bu safhada Adem bilinçlenmemiştir... Bu isimlerin “TÂLİM EDİLMESİ”nden, yani, “Allah isimlerinin” mânâlarının onda açığa çıkacak şekilde yaratılmasından sonradır ki Ademde şuur meydana gelmiştir!...

Yani, Adem’i “şuurlu bir varlık” haline getiren gerçek, ana ve tek faktör, yapısında ortaya çıkan esmâül hüsnâ diye bildiğimiz Allah isimlerinin mânâlarıdır ki, bunlar ona henüz yaratılışı safhasında bağışlanmış; ve bu bağış sonucu, bu “TÂLİM EDİŞ” sonucu Adem “şuurlu bir varlık” yani “nefsi nâtık” olarak yeryüzünde yaşamına başlamıştır...

İşte bu sebeble Cibril (ya da Cebrail) Hazreti Muhammed Aleyhisselâm’a sanki şöyle demektedir:

-Sen Rabbinin esmasıyla (ALLAH isimlerinin mânâlarıyla) meydana gelmiş bir birim olarak halkolan İNSAN türündensin... Bu esmâ kemâlâtı genetik yoldan sana intikal etmiştir.. Beyninde bu mânâları anlayacak, YAŞAMI, SİSTEMİ, ALLAH NİZÂMINI, DÜZENİNİ "OKU"yacak güç ve özellik mevcuttur...

İş bu sebeple "O K U" !... Senin bilmediklerini bildirecek bütün isimlerin mânâları sana talim edilmiş, yani beyninde programlanmıştır...

Ve bu programlama KALEM ile, yani MELEKİ GÜÇ tarafından beynine yazılmıştır.... Bu yazgı sonucudur ki, artık bilmediklerini bilebilir; "OKU"yamadıklarını "OKU"yabilirsin !.

Cibril isimli "NUR" yapılı varlığın Hazreti Muhammed Aleyhisselâm’ın beynine yolladığı "NURLAR"; ya da günümüz anlatımıyla...

Cibril isimli "ışınsal" varlığın, Hazreti Rasulullah'ın beynine yolladığı ışınsal impuls, onda büyük bir "SIKIŞMA" duygusu oluşturmuş, ve bu olay sonunda beyinde açılan ek kapasite ile de "Nebilik kemâlâtı" kendisinde açığa çıkmıştır...

Dikkat buyrula... açığa çıkmıştır; diyoruz; o anda oluşmuştur, demiyoruz!...

Çünkü, kişi doğuştan o istidada sahip değilse, sonradan gelen tesirler “Nebilik” kapasitesini meydana getiremez... Sonradan yapılan çalışmalar ve elde edilen özellikler kişide ancak “velâyet” kemâlâtının ortaya çıkmasına yol açabilir...

Şimdi bu âyeti anlamaya çalışırken üzerinde dikkatle durmamız gereken bir başka önemli husus daha var...

“O K U”mak hangi seviyeden ya da mertebeden olacaktır?...

Diyeceksiniz ki, bu soru da nereden çıktı!...

Yukarıdaki âyette geçen "BismiRAB" kelimesi, ister istemez dikkatlerimizi bu noktaya çekiyor da ondan!..

Görüldüğü üzere, âyeti kerimede "BismiLLAH" ya da "BismirRAHMAN" değil, "BismiRAB" denilmiştir...

Kur'an-ı Kerım, “HAKİM” olan "ALLAH KELÂMI" olduğuna göre, metin içindeki her kelime elbette ki bir hikmete, işaret edilmek istenen mânâya uygun olarak cümleler içinde yeralmıştır...

Ancak ne var ki, üzülerek ifade etmek zorundayım, bir çok Kur'ân tercümesi veya meali yazan kişi tarafından bu inceliğe dikkat edilmemiş ve orijinal kelimeler, bu meâl veya tercemelerde orijinalindeki anlamı vermeyen, başka anlamlı kelimelerle, veriliş gayesi örtülerek, dilimize çevrilmiştir...

Bunun en açık örneklerinden biri de aşağıdaki âyettir:

-Va'bud rabbeke hatta ye'tiyekel YAKIYN! (15-99)

-Kulluk et RABBİNE, YAKIYN gelene kadar !

Şayet, çeşitli meâl ya da tercümelere bakacak olursanız...

“Y A K I Y N” kelimesinin hep “Ö L Ü M” olarak dilimize çevrilmiş olduğunu görürsünüz... Halbuki, Cenâb-ı Hak dileseydi ve burada hasseten "ölüm"ü kastetseydi, “yakıyn” yerine “mevt” kelimesini kullanırdı... Ki zaten pekçok yerde “ölüm” kelimesinin karşılığı olarak Kur'ân-ı Kerimde “mevt” kelimesi kullanılmıştır...

“Mevt” kelimesinin dilimizdeki karşılığı "ölüm"dür!...

Oysa "ÖLÜM", "YAKIYN" türlerinden sadece biridir....

Şayet biz gerçekten Kur'an-ı Kerimi iyi anlamak ve O'ndaki derin mânâlara vakıf olmak istiyorsak, kesinlikle âyetlerin içinde yer alan kelimeleri ve bunların niçin o âyet içinde tercih edilmiş olduklarını iyi değerlendirmeliyiz..

Evet. bu uyarıyı yaptıktan sonra, şimdi gelelim yukarıda bahsettiğimiz “BismiRAB” konusuna...

hf

NİÇİN "BİSMİRAB"

“OKU” kelimesinin ardından “BismiRABBİK” denilmesi, “OKU”MAK işleminin "RUBUBİYET KEMÂLÂTI" üzerinden yapılması icabettiğine işaret etmektedir...

Yani, istenilen "OKU"MAK, "ULÛHİYET" veya "RAHMANİYET" mertebesinden değil, "RUBUBİYET" mertebesinden olacaktır...

Şayet, "Bismillah" denilseydi "İKRA" dendikten sonra, muhatabın "Ulûhiyet" kemâlâtı üzerinden "OKU"ması icabedecekti... Oysa, "ULÛHİYET" kemâlâtı "ZÂTI" da kapsamına aldığı için, bu kemâlât üzerinden "OKU"mak muhaldir, yani olanaksızdır!..

Nitekim bu duruma Hazreti Resûl şu sözlerle işaret etmiştir:

-ALLAH ZÂTI üzere tefekkür etmeyiniz !.

Yüce ZÂT'ın, tüm vasıflarıyla kendini bilmesi demek olan “RAHMANİYET” mertebesi üzerinden de "OKU"mak mümkün değildir, zira "Beşer"in buna kapasitesi yetmez!...

Nitekim bu duruma da Hazreti Muhammed'in gece teheccüd namazı kılarken secdede söylediği şu duasındaki sözler işaret ediyor:

-La uhsiy senaen aleyke, ente kema esneyte ala nefsik!..

-Senin NEFSİNİ bilip değerlendirişin gibi benim seni değerlendirebilmem, sena etmem asla mümkün değildir!..

Burada akla şu soru gelebilir:

-"RAHMAN, Ademi kendi sûreti üzere halketti"

işareti üzere,insan, "RAHMANİ" hakikat üzere halkolduğuna göre, niçin aynı insan "RAHMANİYET" üzere "OKU"yamaz?

"RAHMAN"ın "Ademi kendi sıfatları üzere halketmesi" son derece tabii bir olaydır, çünkü kendi varlığı dışında başka bir varlık yoktur ki, onun sıfatları üzere halketsin... Elbette ki kendi sıfatları üzere halkedecektir!...

Ancak unutulmamalıdır ki, "insan" bir "beşer"dir"...

Varlığını meydana getiren Allah esmâsı dolayısıyla “MÜJDELENMİŞ” varlıktır... Ve bu şekilde “Rahmet” ile yaratılmıştır...

Rahmet, gazabın önüne geçmiştir!...

İnsanın karşılaşacağı va karşılaşmakta olduğu tüm haller, -velev ki ona ters gelse, bir süre azab verse dahi-, cehennem yaşamı da dahil olmak üzere, tamamiyle bir "RAHMET" sonucudur...

Ne var ki, bu "rahmet" ile ve "RAHMANİ" hakikat üzere varolması dahi, "beşer"in "RAHMANİYET" üzere "OKU"masını sağlamaz...

Çünki, "RAHMANİ" hakikat üzere yaratılmış bulunan “beşer”, "RUBÛBİYET" mertebesinde “BEŞER” olarak; "BİRİM" şeklinde, bir “ESMA TERKİBİ” olarak, “kesret” yani “ÇOKLUK” boyutu içinde ortaya çıkmıştır..

"RUBÛBİYET" mertebesi, "ALLAH iSİMLERİ"nin mânâlarının, sonsuz-sayısız terkipler halinde ortaya çıktığı âlem ya da boyut demektir...

"Ef'al âlemi" denilen, tüm birimlerin -insan, cin ve melek- ve oluşların meydana geldiği boyut, varlığını "RUBÛBİYET " mertebesinden elde eder...

"RUBÛBİYET" mertebesi, Rabbani kuvvelerin geçerli olduğu ve açığa çıktığı, bu kuvvelerin biribirinden fark ve temyiz edildiği mertebedir...

“Kesret âlemi” ya da “çokluk” âlemi dediğimiz boyut burasıdır... "ARŞ"ın altıdır !...

Mutlak mânâda kainatı meydana getiren ve kainat içinde yer alan her nesnesnin, birimin orijinini teşkil eden ana yapının adıdır “MELEK”...

Evrende algılayabildiğimiz veya algılayamadığımız her şey bu “melek” adı verilen yapıyla oluşmuştur.. Yapıları tamamiyle "NUR" ya da tasavvuf deyimiyle "esma terkibidir"... Ve bunun sonucu olarak da hepsi, yapılarının ve boyutlarının gerektirdiği ölçüde bilinç ve güç sahibidirler..

Evrende meydana gelen her şey ve her olay, bu “bilinç güç” terkiplerinin yapısal oluşumları sonucudur...

İşte bütün bu evreni meydana getiren ve “melek” ismiyle dinde tanıtılmış olan sayısız varlıklar-canlılar, ve onlardaki türlü özellikler, "FİİLLER ALEMİ" dediğimiz boyutu oluşturur..

Ve bu alemde mevcut olan, ortaya çıkan bütün fiiller, onları meydana getiren ana kaynak olan "Rabbin", "RUBUBİYET" kemalatının özelliklerinden başka bir şey değildir...

Öyle ise, Rabbin sayısız özelliklerinin ortaya çıktığı, sonsuz manaları ve kemalatı sergileyen bu "EVRENSEL SİSTEMİ" “OKU”mak, ancak kişinin kendisindeki “Rabbani kapasitenin”, gene “Rabbani güç” tarafından ortaya çıkartılmasıyla mümkün olur demektir...

Evet, Hazreti Muhammed Aleyhisselâm, kendisinden istendiği biçimle, ve vahyedilen güçle, "evrensel SİSTEM KİTABI"nı “OKU”muş; böylece de "RAB"binin sistemini, düzenini, nizamını tanımaya başlamıştır...

Bu "OKU"yuş kendisini sarsmiş, ürkütmüş, “OKU”duklarının azameti karşısında haşyet duymuş; vebildiklerini örtmek zorunluluğunu hissetmişti.. Örtmüştü kendini.. Belli bir hazım döneminden sonra artık bu örtünün kalkıp gerçeğin insanlara bildirilmesi gerekiyordu:

-Ey ÖRTÜYE BÜRÜNMÜŞ OLAN, KALK ve UYAR !.. (74-1/2)

Emri gereğince insanları uyarmaya başlamıştır...

Evet...

Sanırım, bütün bu izahlardan sonra, açık-seçik ve kesin bir şekilde “OKU”manın bizim klasik manada anladığımız şekilde “okur-yazarlıkla” bir ilgisinin olmadığı; “OKU”ma olayının ele verilmiş bir yazılı kağıt ya da kemik parçasıyla alakası bulunmadığı iyiden iyiye anlaşılmıştır...

Gene de konuyu anlayışında tam olarak oturtamamış bulunanların çıkabileceğini düşünerek, bu genç arkadaşlarımıza spordan bir misâl verelim...

Bugün futbolda kullanılan bir deyim vardır...

“OYUNU OKUMAK” !.

Biline ki, burada da “okumak”tan murad asla yazılı metni okumak değildir...

"MAÇI OKUMAK" demek, maçın gidişini, oyunun stilini, tarzını, takımların taktiklerini, oyuncuların kapasite ve özelliklerini ve zaaflarını değerlendirmek demektir...

"MAÇI, OYUNU OKUYAN" teknik direktör, oyun içinde gerekli tedbirleri alarak, icabeden taktik ve değişiklikleri yaparak takımının maçı kazanmasını sağlar...

İyi bir teknik direktör, daha maçın başlarında “OYUNU OKUR”, ve ona göre gerekli değişiklikleri oluşturarak, oyuncularına gerekli taktikleri verir ve neticede de kazanır...

Demek ki burada da olay bir "yazılı metni okuma" olayı değildir...

İşte bu misâlde olduğu gibi, “DİNİ” mânâda "OKU"mak dahi, herhangi bir harf dizelerini birbirine bağlıyarak bundan bir anlam çıkarmak değil; basiretle, ferasetle, nüfuzetle (yapının özüne girerek onu değerlendirmek suretiyle), "RUBÛBİYET" mertebesinin sayısız özelliklerinin oluşturduğu bütünlük içinde, SİSTEM olarak ortaya çıkan evrensel KİTABIN, SİSTEM KİTABININ sırlarını "OKU"maktır !..,

Buraya kadar,”OKU”mak işleminin kağıt üzerindeki metin olmadığını iyice anladık herhalde...

İkinci olarak “OKU”mak işleminin nasıl ve neyle olduğuna da dikkati çektik...

hf

“ORUC”

“Ramazan” ayı diye bildiğimiz ayda “oruc”lu olmak, sağlığı yerinde olan her müslümana; yani “İslam”ı farketmiş, idrâk etmiş, kabul etmiş her kişiye zorunlu!. İdrak etmemiş, anlamamış, kabul etmemiş kişiye zorunlu değil!.

Ermeni, Yahudi, Museviye “oruc” zorunlu değil... Onlar “oruc”lu olmayabilir!... Çünkü “Allah”ı anlayıp, İslam’ı anlayıp, gereğini idrâk edene zorunlu hâle geliyor “oruc”!.

Peki “oruc” nedir?

Kaç türlü “oruc” vardır?

Orucun da “avam”a dönük yönü var…

“Havas”a dönük yönü var...

“Mukarreb”lere yani “hass-ül havas”a dönük yönü var!.

Oruç; zâhiri itibariyle bedeni belli bir takım hareketlerden- fiillerden kesmek gibi düşünülürse de, batını ve hakikatıyla oruç, Allah’tan gayrını görmeme halinin adıdır!

Allah’tan gayrını görmeme halini yaşayan,”Daimi oruç”tadır!

Biz senede 30 gün oruç tutarken , evliyaullah gecesiyle gündüzüyle dâimi oruçtadır!

Oruç tutmamızın sebebi bedeni isteklerimize hâkim olmasını öğrenmektir!... Beden doğal olarak her an yemek içmek ister.. Biz ise gerçekte bedensel bir varlık olmayıp, bedeni kullanan şoför gibi olan düşünceden ibaret varlığız...

Eğer gerçek kendimizi, yani bedenin ötesindeki gerçek beni tanımak istiyorsak; bunun için ORUC tutarak önce bedensel isteklerimizi kontrol etmeyi öğrenmeliyiz!.. Bu anlattığım orucun beden boyutudur... Orucun ayrıca bir de şuur boyutuyla alâkalı yanı vardır.

hf

AVAMIN ORUCU

Oruçlu kişinin bedeninin orucu vardır ki nasıl olduğu herkes tarafından bilinir. Yemek, içmek, cinsel münasebet gibi fiillere, dedikodu, gıybet, aldatma gibi hallere düşmekten kişinin kendinin muhafazası gereklidir bu oruçta!.. Avamın orucudur bu!..

Oruç nedir?.. Aç’ın halinden anlamak!..

Oruç nedir?.. Nefsi terbiye!..

Oruç nedir?.. Mideyi dinlendirme!..

Bunların hepsi de doğru. Ama bu kadar mı?.. Sadece bunlar mı gerekçe?..

Beyin, kendi ihtiyacı olan ve bedenin diğer organlarının ihtiyacı olan tüm enerjiyi bildiğimiz gibi katı - sıvı çeşitli yiyeceklerden elde eder.

Bedendeki tüm hücrelerin hayatiyeti ise beynin yaydığı bioelektrik ile kâimdir. Yâni beyin bir yandan, ruha dönük, dışa dönük çeşitli dalgaları sürekli yayarken; diğer yandan da kendi yaşamına yardımcı, destek olan çeşitli organların ihtiyacı olan enerjiyi onlara göndermekle yükümlüdür.

Üstüne üstlük bir de bütün bunların ihtiyacı olan enerjiyi temin için, dışarıdan giren katı - sıvı hammaddeyi yâni yiyecek ve içecekleri kendisine ve organlara dönük bir enerji biçimine çevirmek için enerji tüketir.

Oysa beyin bunlara dönük bir biçimde o enerjiyi harcamayı, ruha yükleme ya da dünya üzerine çeşitli dalga boylarında yayın yapma şeklinde de değerlendirebilme imkânına sahiptir.

İşte bunun için, hiç değilse senede bir aylık oruç süresi getirilmiştir.Oruçlu iken elinden geldiğince daha fazla ibâdet yâni zikir yaparsın!.. Böylece, bu çalışmaların daha güçlü olarak ruha yüklenir. Böylece beynin daha yüksek enerji kapasitesiyle üretim yapar!.

“Oruç”lu olunan sürede, beyin dışarıdan alınan hammaddenin, tüketilmesi, sindirilmesi, ve çeşitli organlarda değerlendirilmesi yönünde enerji harcamasını çok alt düzeye indiriyor.

İnsan bedenine iki tür enerji giriyor.

Birinci tür, yiyip içtiklerimiz.

Dünyanın ağırlıklı elektrik potansiyeli negatiftir. Gıdalarla vücuda giren, yenilen ve içilen nesnelerde de çoğunlukla hâkim olan enerji yükü negatiftir!.

Buna karşılık solunum yoluyla aldığımız havadaki oksijen vasıtasıyla vücuda giren enerji yükü de pozitiftir.

Bu pozitif ve negatif enerji yükleri beyinde değerlendirilerek eskilerin ruh adını verdikleri dalga(wave) bedene yüklenir. Böylece ölümötesi bedenimiz, şekillenir ve güçlenir!..

Bizim tesbitlerimize göre...

Beynin ruha yüklediği pozitif ağırlıklı enerjiyi mümkün olabildiğince artırabilmek; ruhtaki negatif yüklü dünyanın yapısı türünden olan enerjiyi de asgariye indirmek amacıyla, asgari sınır, limit olan, senede bir aylık “oruc” zorunlu kılınmıştır!.

«Çok yemek israftır»

Buyruğuna gelince. Buradaki israf sanıldığı gibi fazladan yenen nesne yönünden olmayıp; yiyen yönündendir!..

Çünkü beynin belli bir enerji ihtiyacı vardır, diğer organların belirli bir enerji ihtiyacı vardır. Fazlası hiç bir işe yaramaz!.. Üstelik bu fazlalığın tüketilmesi için de gene beyin enerjisi boşa harcanacaktır. Ayrıca bunların bedende birikimi, beyin enerjisini israf yönünden ekstra bir «delik» meydana getirecektir.

Fazla kilolu kişinin kendi beynine verdiği zararı kolay kolay başkası veremez!..

Oruçlu iken yapılan zikrin, normal şartlarda yapılana göre getirdiği enerji o kadar fazladır ki, bu yüzden oruç Rasûlullah Aleyhi's-selâm tarafından çok çok övülmüş ve genellikle de kendisi tarafından sık sık tutulmuştur.

Kiloların fazlasının beyne verdiği zarar deyince hemen burada akla içki ve sigara da geliyor.

Orucun başlama saati, gecenin, alaca aydınlığa dönüşü vaktidir!.. Bu saate kadar, sahûr denilen “oruc” öncesi yemeği yenebilir!.. İftar vakti ise, güneşin gözden kaybolması ve kızıl ışığının görülmez olmasıdır!..

Rasûlullah döneminde saat olmadığı gibi; daha sonra da uzunca bir müddet saat bulunmamıştır!. Şu saat şu dakikada sahur kesilecek; şu saat şu dakikada iftar eçılacak tarzındaki dakik komutlar tamamiyle uydurmadır!.

Keza namazlar için dahi bu böyledir!..

Diyelim ki öğle namazı... Bakarsınız, güneşin bulunduğunuz yere en dik hale gelmesine, sonra da namaza durursunuz!. Ya da akşam namazı; bakarsınız güneş gözden kaybolmuştur, namaza durursunuz; veya orucunuzu açarsınız!..

Akşam namazı ya da iftar saati “18.32”dir gibi bir tanımlama tamamiyle şekilcilik ve uydurmadır!.. Burada iki-üç ya da beş dakikanın evvel ya da sonra olmasının hiç bir önemi yoktur!.

Bu, dini tamamiyle şekilcilik ve maddecilik noktasına sürükliyen ve bâtınî değerlere yönelmeyi kesen derinliksiz bir uygulamadır!..

Evet, şimdi gelelim orucun hikmetlerinden bazılarına... Şimdiye kadar üzerinde pek durulmamış yanlarına...

“Oruc” niçin güneş batımından, ertesi gün güneş doğumuna kadar olan bir süre içinde konmamış?

Sen, günde üç öğün yiyorsun, ve beynin bunları değerlendirmeye dönük enerji tüketiyor.

Beynin enerji tüketimine, sindirimine az enerji sağlayarak enerjisini kendisinde muhafaza etmesi ve bunu olduğu gibi ruhuna yükleyebilmesi için, güneşin parazit yayınından daha az zarar görecek bir biçimde güçlü kalmasını temin etmek gayesine mâtuf...

“Oruc”ta üzerinde öncelikle durulan kısıtlamalar, yeme-içme, sekstir!.

“Oruc” esası itibariyle sadece yemek-içmek ve seksten kesilmek değildir!.

Yeme içmede vücuda giren hammadde sözkonusu!... Sekste ise bünyenin elektrik boşalımı söz konusu.! Yani, her iki halde de bedenin ve beynin enerji yitirimi söz konusu!.

İşte birinci gaye bunu olabildiğince önlemek!. Bunu önleyebildiğimiz zaman, beyinde mevcut olan güçlü potansiyeli, bu “oruc”luluk denen zaman içinde daha da güçlendirerek ruha yüklemek mümkün olacaktır.

“Oruc”lu birinin yaptığı zikir ve çalışmalarla, yani beyin çalışmalarıyla; “oruc”suz birinin yaptığı çalışma arasında muazzam fark vardır!. Biri %50 kapasite ile yükleme yaparken, öteki %100 kapasite ile yükleme yapıyor.

“Oruc”la ilgili bir Kudsî hadiste ţöyle buyuruluyor:

“Orucun ecrini ve sevabını vermek bana düşer”!.

Kişinin yaptığı bütün hayırlı amellerin karşılığı bire ondur!.

Ama hadis-i kudsîye göre, orucun ecri ve sevabı belli bir miktar değildir..

Yani, herhangi bir kıyasa girmeyecek şekilde orucun insanlara kazandırdıkları var.

Orucun en zor süresi ilk iki gündür..

Bünye düzenli sürelerle belirli gıdaları almağa programlandığı için, özellikle şeker düşmesi sonucunda, birinci gün genellikle baş ağrısı olur.. Migreni olanlarda, migren tutar; migreni olmayanlarda akşam saatlerinde, baş ağrısı tutar. Fakat, en fazla iki gün sonra, bünye adapte olur; ve baş ağrıları geçer; ve orucunu gayet istikrarlı bir biçimde devam ettirebilir kişi!. Orucun zahirdeki faydası bu!.

“Oruc”, Hz. Muhammed Mustafa Aleyhisselâm’dan önce gelmiş olan Nebi ve Rasûllerin zamanlarında da değişik şartlarla vardı.

“Oruc”lu iken özellikle dikkat edilecek bir husus var.

Bunun en başında Allah için “oruc” tutmayı idrâk ederek, gıybeti, dedikoduyu insanları kandırmayı, insanları kandırarak menfaat temin etmeyi kesmek!. Orucun bedensel yanının ötesinde, düşünsel yanındaki en önemli unsurlar bunlar!..

Gıybet eden bir kimseye:

Oruc”lusun, et yiyorsun!. Bu nasıl iştir? denmiştir...

Çünkü Kur’ân’da “gıybet etmek”, “ölmüş kardeşinin çiğ etini yemek” diye târif edilmiştir... Bu yüzdendir ki “oruc”lu bir insan, falanca şöyle yaptı, filanca şöyle yaptı dediği zaman; bu ister arkadaşın olsun, ister politikacı olsun, kim olursa olsun; yanında olmayan, arkasından konuştuğun kişi hakkındaki, o davranışın, senin “oruc”lu iken ölmüş kardeşinin çiğ etini yemendir!.

Hakkında konuştuğun kişi, duyduğu zaman, senin söylediğinden memnun kalmayacaksa; sen o sözlerinle onun çiğ etini yiyorsun!. İstediğin kadar, ben “oruc”luyum, de!... Hem de, pirzola değil, çiğ ölü eti yiyorsun!. Orucun ne hale geldi bir düşün!.

Bu orucun “avam”a hitap eden yönü...

hf

HAVAS’IN ORUCU(“KALB”İN - “ŞUUR”UN ORUCU)

“Havâs”ın orucu ; varlıkta mutlak tasarruf sahibi olan Hak’kı farketmek ve kavramak suretiyle; “Allah” dışında bir varlık, “Allah”ın tasarrufu dışında tasarruf görmekten “imsak”tır.

“Oruc”lu kişi, senden bir fiil gördüğünde bu fiili senden bilirse, onun orucu bozulmuştur!. Ama bu havas için geçerli, bizim için değil. Bizimle alâkası yok bu olayın.

Ebrâr denilen ve Havâs durumunda olan Allah’a ermeyi dileyen, nefsi mülhime, nefsi mutmainne durumunda olanlarla ilgili bir olay..

Ne zamanki sen herhangi bir fiilden, herhangi bir davranıştan dolayı o fiili meydana getiren o varlığı hor görürsen; eksik, kusurlu, hatalı görürsen, ona hor gözle bakarsan; sen eğer havas isen işte o anda senin orucun sakatlanmıştır!.

Veya düşünceye, fikre göre orucun bozulmuştur... Kazası gerekir!.

Saydıklarımıza ilaveten, “havas” durumunda olan kişinin orucunda, kimden ne fiil görürse görsün, “bu fiilin fâili Hak`tır!. Hak’kın her fiili yerli yerindedir. Bİr hikmete dayalı olarak meydana gelmektedir” görüşü sürecek; kızmayı, üzülmeyi ve sinirlenmeyi yaşamayacaktır!.

Kızıp, üzülüyorsa, sinirleniyorsa, bir takım oluşları yersiz görüyorsa o kişi orucunu kaza etmek zorundadır!. Elbette bizler için söylemiyorum bunu, havas düzeyindekiler için söylüyorum. Havasın orucunda bu böyledir. Falanca, filanca böyle yaptı demek yok!. Her an müşahede halinde değilsen ebrâr sınıfından olarak, bu böyle!.

“Fâili hakiki Allah’tır. Allah dilediğini yapandır. Yaptığından sual olmaz!” müşahedesi “havas”ın orucunda esastır!.

Bu müşahedeyi kaybettiği anda bulunduğu mertebenin orucunu bozmuş olur!

Havasın orucu , kalbin veya ruhun orucu olarak bilinen oruçtur!..

"Kalb" ve "ruh" kelimeleriyle işaret edilen mânâyı iyi bilmek gerektir evveliyetle.

"Ruh", şu anda bildiğimiz madde bedenin yerine, ebediyen kullanılacak olan ikinci bedenimizdir; ki yapısı "halogramik özelliklere sahip dalga" türündendir. Bu bedendeki şuura da "kalb" denilir.

"Kalb gözü" denildiği zaman gaye "şuur" gözüdür. Bedende nasıl bir "şuur" mevcut ise, aynı şekilde ruh bedende de bir şuur mevcuttur ki; işte bu "şuur"dan, bu şuurdaki idrâk özelliğinden "kalb gözü" veya "basiret" isimleriyle bahsedilmiştir!..

"Kalb"in yani "şuur"un orucu nasıl olur?..

"Kalb" yani "şuur"un, beş duyu, şartlanmalar ve bunlara dayalı olarak vehmin kendisine var kabûl ettirdiği varlıklardan bilincini arıtması, bu tür kabullerden kesilmesi, onun orucudur.

Bu oruçta, orucu kesintiye düşüren şey, mevcûdâtta müstakil varlıkların varolduğunu düşünmektir!.. Tevbesi ise, Tek'liğe sığınmaktır!..

Falanca şöyle yaptı, filanca böyle yapıyor, fişmekânca böyle yaptı da onun için böyle oldu, keşke böyle yapmasaydı, böyle olmazdı; gibi görüş veya düşüncelere dalındığı anda bu oruç bozulmuş demektir!..

Çünki, Hakikatta, bütün isimlerin ardında tek bir fâili hakiki vardır ki, o da Allâh'tır!.. Ve seyirde olan, bu Hakikatten perdelendiği anda da orucunu bozmuş olur!..

Ceberût âlemini yaşayanının orucuna sekte vuran hâl ise, esmâdan bir isimle kayıtlı durumdakendini hissedip, o ismin mânâsının seyrinde mukayyed olmaktır.

Çünki, ceberût âleminde yaşayanın gayesi, lâhut âlemine geçip, Zâtı Ehadiyyette, "hiç" olmaktır!.. Perdesi ise esmâ âlemidir!..

İşte bu öyle bir oruçtur ki, tutan, içinde kaybolmuş; Varlıkta Bakî olan Allâh kalmıştır!..

hf

HAS-ÜL HAVAS’IN ORUCU

Beşerî değerlendirmelerden “oruc”tur!.

Mahlûku görmeden “oruc”dur!.

“Samediyyet” sıfatının “oruc”luda açığa çıkışıdır!.

Bunu ancak yaşayan bilir!.

Açıklanması, kavrayamayacaklar arasında sorun oluşturur..

hf

ÖLÜM (FİZİKİ ÖLÜM)

Kur'ân-ı Kerim, “HAKİM” olan "ALLAH KELÂMI" olduğuna göre, metin içindeki her kelime elbette ki bir hikmete, işaret edilmek istenen mânâya uygun olarak cümleler içinde yeralmıştır...

Ancak ne var ki, üzülerek ifade etmek zorundayım, bir çok Kur'ân tercümesi veya meali yazan kişi tarafından bu inceliğe dikkat edilmemiş ve orijinal kelimeler, bu meâl veya tercemelerde orijinalindeki anlamı vermeyen, başka anlamlı kelimelerle, veriliş gayesi örtülerek, dilimize çevrilmiştir...

Bunun en açık örneklerinden biri de aşağıdaki âyettir:

-Va'bud rabbeke hatta ye'tiyekel YAKIYN! (15-99)

-Kulluk et RABBİNE, YAKÎN gelene kadar !

Şayet, çeşitli meâl ya da tercümelere bakacak olursanız...

“Y A K Î N” kelimesinin hep “Ö L Ü M” olarak dilimize çevrilmiş olduğunu görürsünüz... Halbuki, Cenâb-ı Hak dileseydi ve burada hasseten "ölüm"ü kastetseydi, “yakîn” yerine “mevt” kelimesini kullanırdı... Ki zaten pekçok yerde “ölüm” kelimesinin karşılığı olarak Kur'ân-ı Kerimde “mevt” kelimesi kullanılmıştır...

“Mevt” kelimesinin dilimizdeki karşılığı "ölüm"dür!...

Beynin bioelektriğinin kesilerek bedenin kullanılamaz vaziyete gelmesi;kişinin biyolojik beden bineğinden,mikrodalga bedene yani ruh bineğine geçerek yaşamını devam ettirmesidir,ruh boyutunda yaşama geçiştir

Oysa "ÖLÜM", "YAKIYN" türlerinden sadece biridir....

Melekler bahsinde Azrail`i anlatırken de üzerinde durduğum gibi mevt yani ölüm, tadılan birşeydir!..

Bir başka tanımlama ile “MEVT”, “Kontrolündaki yapıyı kullanamaz hale gelmek” demektir!...

Özellikle, insanın, bedeninin “kullanım dışı kalmasını” târif sadedinde bu kelime söylenir..Bu yüzdendir ki, “ÖLÜM TADILIR”!

Tadan iNSANIN bizâtihi kendisi olan şuuru-bilincidir!...

”Küllü nefsin zaikatül mevt” (29-57)

”HER BİLİNÇ ÖLÜMÜ TADACAKTIR”,

âyetinde olduğu gibi; her bilinç, -burada hususi mânâsıyla insan, genel anlamıyla evrende var olan tüm bilinçler kastediliyor.

Her bir nefs sahibi,şuur sahibi ölümü tadacaktır!

Ölüm denen olay.biyolojik madde bedenin terkedilerek,RUH bedenle dalga âlem yaşamına geçilmesidir.

Beynin durmasıyla birlikte, vücuda yayılan bioelektrik enerji kesildiği için; beden, ruhu kendisine bağlı tutan elektromağnetizmasını yitirir ve böylece, RUH, bedende bağımsız yaşam biçimine geçer. İşte bu olay ÖLÜM kelimesiyle anlatılır.

Enerjisini beyinden alan dalga beden (ruh), aynı zamanda beyinle karşılıklı alışveriş içindedir; ve beyni enerji yönünden takviye etmektedir... Aynı, bir otomobil motorunun aküden hem enerji temin etmesi, hem de aküyü şarj etmesi gibi...

Ölüm, bir tür dönüşümdür.. Herhangi bir etki ile beyin durduğu anda, sinir sistemi aracılığıyla tüm hücrelere yaydığı bioelektrik enerji ayak uçlarından başlayarak kesilir; bu anda ruh bağımsız hâle gelerek bedenden soyutlanır!.

Artık o andan sonra bilinç, ruh bedenle yaşamına devam eder!. Ölüm, bilince hiç bir kesiklik getirmez!. Hatta çok zaman, kişi, ilk anda ölümü tattığını bile farketmez.. Şuurlu bir şekilde çevresini algılar ve ağlayıp haykıranlar yüzünden ilk anda paniğe kapılıp, büyük üzüntü duyar!. Bedenin yıkanışını, cenaze namazının kılınışını, gelenleri seyreder; ve en büyük paniği de bedeni mezara konulduğunda yaşar; çünkü bilinçli ve diri bir varlıktır; ancak ne yazık ki de bedeniyle birlikte mezara konmak zorundadır!.

Nasıl gündüz yaşadığınız olaylar zorunlu olarak gece rüyanıza girer ve bunu değiştiremezseniz rüyada; aynı şekilde tüm yaşam boyunca kendinizi o beden kabul ettiğiniz için de o anda bedeni bırakıp uzaklaşamaz ve o bedenle birlikte mezarın içinde bulursunuz kendinizi; ve dahi uzaklaşanların ayak seslerini işitirsiniz!..isterseniz dünyada iken en zengin, veya en yüksek rütbeli ya da en meşhur kişi olun; orada tek başınıza ve tamamiyle yabancı olduğunuz bir ortamdasınız!..

Bugün için bedene göre nasıl bir afakî ve bir de enfüsî görüş varsa; aynı şekilde ruh bedende de bir afakî ve bir de enfüsî görüş oluşur.. Ruh, afakî görüşüyle cinlerin içinde olduğu boyutta iken; enfüsî görüşle de melekî boyutu müşahede eder; Cehennemi, zebanîlerini; Cennetin içinde yaşayanları algılar!

Bu yaşam kıyâmete kadar devam eder.. Berzâh âlemi de denen bu âlemde bazıları, yataktakinin rüya görmesi gibi kendi âlemindedir; şehidler, bir kısım evliya, Nebiler ve Rasûller ise serbest dolaşım hâlinde..

Ruh bedenler kıyâmet akabinde o şartlara göre yeni bir yapıya dönüşürler, yeni bir ba’s olur!... ve bu bedenlerle Cehennem denen ortamı geçmeye çalışırlar..

Cehennem ortamından kurtulanlar ise bir ba’s daha geçirerek ruh bedenden “nur beden” haline dönüşürler; böylece de bu bilinçler, “nurâni varlıklar” olarak cennet boyutunda yaşamlarını sürdürürler.. Bu Allahûâlem milyarlarca yıl sürer

Herhangi bir sebeple “ruh”, fizik bedenden ayrılır ve uzunca bir süre geri dönmez ise, beyin bu enerjiden mahrum kaldığı için durur ve “ölüm” dediğimiz olay meydana gelir...

ÖLÜM tadıldıgı anda kişi bir süre çevresindeki dünyayı algılamağa devam eder... Çevresinde olup bitenleri, yapılan konuşmaları, üzüntü ve feryatları aynen biyolojik bedenle yaşıyormuşçasına algılar...

Bu devrede âdeta bitkisel hayattaki bir insan gibidir.. Dışarıda tüm olup bitenleri algılıyor, fakat dışarıya hiç bir mesaj veremiyor..

ÖLÜM, Madde bedenle yaşamın sona erip, RUH bedenle devam etmesidir.Ne yazık ki günümüzde “ÖLÜM” olayı gerçeğine uygun bir biçimde bilinmemekte, genelde ÖLÜM’ün bir «son» olduğu zannedilmektedir!..

Oysa «ÖLÜM, bir son» olmayıp; madde âlemden, maddeötesi âleme geçişten başka bir şey değildir!.. Yani bir dönüşümdür!..

İnsan, ÖLÜM denen olayla, madde bedeni terkederek, «RUH» denilen “halogramik dalga yapılı bedeni “yle ya mezarda, ya da mezar dışında yaşamına devam eder!

«Her NEFS ölümü TADACAKTIR!..»(29-57)

Yani, “nefs”`in “ölmesi” diye bir şey yoktur!. “nefs”in “ölümü tadması” olayı var!.

Senin o “nefs”im dediğin yapının “ölüp yokolması” diye bir şey kesinlikle sözkonusu değil!..

Dolayısıyle, bu “nefs” ölmüyor; ölüm denen olayı yaşayarak, tadarak yeni bir boyuta geçiyor!.

Beden ise kullanılmaz hâle gelerek çözülüyor!.

Beden kullanım dışı kaldığı zaman bedendeyken sahip olduğun huylar da ortadan kalkıyor mu?

Hayır!.

Bilinç yani şuur, biyolojik bedendeyken hangi huyları ve değer yargılarını benimsedi ise onlarla yaşamına devam ediyor... Biyolojik bedeni olmasa da!... Mikrodalga bedeni ve beyniyle!...

İşte, “nefs” yani bilinç, biyolojik bedenli yaşamında bunları benimsediği; ve ölümle boyut değiştirerek bunlardan kurtulamayacağı için; “ölmeden evvel ölmek” çaresini getiriyor Hazreti Muhammed Aleyhisselâm!..

Zira, normal ölümle ölürse kişi; o halinin sonuçlarını yaşamaktan başka yapabileceği bir şey yok ölüm sonrasında!.

Yaşam boyunca kişinin beyninden geçen tüm faaliyetler, ses ve görüntü dalgalarıyla yüklenmiş televizyon dalgaları gibi, RUH’a, yani halogramik dalga bedene yüklenmiş olduğu için, kendisinde hiç bir değişiklik hissetmeden, ruh boyutunda yaşama geçiliverir... Ve kişi, RUH olarak, aynen bedende olduğu gibi yaşamına devam eder!..

Ancak bir farkla...

O bedende, tamamiyle canlı ve şuurlu olmasına karşın, madde bedenini kullanamaz!. Sanki bitkisel hayata girmiş, canlı, şuurlu bir kişi gibi!..Dışarıda olup- biten herşeyi görür, duyar, algılar fakat kendisinden dışarıdakilere hiç bir mesaj ulaştıramaz!.

Şu andaki aklınla-şuurunla -idrakınla DİRİ DİRİ O TOPRAĞIN ALTINA KONUYORSUN!

Etrafını seyrede seyrede ve yaşamın hiç kesilmeksizin devam ediyor “kabir âlemi”denen o alemde…

KİŞİ ÖLMEZ, “ÖLÜM”Ü TADAR!..

Yaşam boyutunu değiştirir!..

Beyninin açılımına göre imanlı veya imansız olarak genetğindeki özellikle doğrultusunda bir yapıya ve ortama gider..

Ölümü tadmak, denilen olay, kişinin madde bedenin kumandasını yitirip, «ruh» adı verilen halogramik dalga bedenle yaşamına kaldığı yerden devam etmesidir.

Bu hâl dolayısıyla, kabre konan her kişinin şuuru yerinde aklı başındadır!.

Kıyâmete kadar da şuurlu olarak yaşamına devam eder.

Kıyâmette de o günün şartlarına göre, yeni bedene kavuşur.

Ölümle başlayan hayat üçe ayrılır;

A- KÂBİR yaşamı..

B- KÂBİR âlemi yaşamı...

C-BERZAH âlemi yaşamı...

Ölüm kelimesiyle anladığımı iyi oturtmak gerekir...

Ölüm kelimesi esas itibariyle uyku hali gibidir... Nitekim, uyku da bir ölüm olarak anlatılmıştır KİTAP’ta...

.Bir diğer anlamı ise, bildiğimiz biyolojik bedenin son bulması, beynin kullanılmaz hâle gelmesi, ve ruhumuza yüklediğimiz ve artık değiştiremiyeceğimiz kayıtlarımızla başbaşa kalmamız demektir!..

hf

DİRİ DİRİ GÖMÜLECEĞİNİZİ BİLİYOR MUSUNUZ?..

Diyelim ki yatıyorsunuz yatağınızda!.. an bean tükenmekte olduğunuzu farkediyorsunuz. Kâh dalıyorsunuz rüyâ gibi bir görüntü. Kâh eski hatıralar, kâh yeni umutlar.

Sonra bir an geliyor. Kolunuzu kaldırmak istiyorsunuz, kalkmıyor!.. O ne?.. kumanda edemiyorsunuz kolunuza!.. Felç mi geldi ne!?.. "Hey", demek istiyorsunuz ama diyemiyorsunuz!..

Kızınız bir anda üstünüze kapanıyor, haykırıyor!

- Öldü! Annem öldü!.. Anne, bırakma bizi!

Bağırmak istiyorsunuz.

- Hayır!.. Hayır ben ölmedim.

Ne çare!.. Ne ağzınızı oynatabiliyorsunuz, ne de sesiniz çıkıyor!..

Bu arada odaya doluşuyor yakınlarınız. Hepsi gözü yaşlı, hepsi kederli, hepsi göğüslerinde yumru yumru düğümler!..

Doktor?.. Ne yararı var?!..

Başınızda toplananlara karşılık, kendinizde bir serbesti hissediyorsunuz!.. Ayağa kalkıp odada dolaşmaya başlıyorsunuz!..

Onlara demek istiyorsunuz, "ben ölmedim, aranızda dolaşıyorum, yavrum kızım ne olur ağlama!" Ama boş!.. İrtibat kesik!..

Kızınız, yakınlarınız perişan halli; ağlayış-haykırışları sizi de oldukça perişan ediyor!..

Bir şeyler yapmak, onlara ulaşmak istiyorsunuz, mümkün değil!.. Ne dokunabiliyorsunuz; ne konuşabiliyorsunuz; ne de herhangi bir eşyayı oynatabiliyorsunuz!..

Oturuyorlar, başucunuzda duâlar etmeye başlıyorlar. Hakkınızda konuşmaya koyuluyorlar, şöyle iyiydi, böyle iyiydi!..

Sonra bu fasıllar bitiyor. Sizi yıkıyorlar ve tabuta koyuyorlar. Bunları hep görüyorsunuz!..Ve sizi yüklenip mezâra getiriyorlar. Açılmış bir mezar ve...

DİRİ DİRİ MEZARA KONUYORSUNUZ!. DİRİ DİRİ GÖMÜLÜYORSUNUZ!..

Şu andaki mevcut aklınızla, idrakınızla duygularınızla yaşıyan biri olarak!.. Ve üstünüze atılan toprakla beraber orada toprağın içinde hapis kalmanın korkunç ızdırabını tadmaya başlıyorsunuz!..

Hatırlayalım şu meşhur hadîs-i şerîfi:

-İNSANLAR UYKUDADIRLAR; ÖLÜMÜ TADINCA UYANIRLAR!..’

Hazreti Osman radıya’llâhu anh bir kabrin başında durduğu zaman sakalı ıslanıncaya kadar ağlardı. Kendisine,

-Cennet cehennem anılınca ağlamıyorsun da, burada mı ağlıyorsun?’ denildiğinde ise şu cevabı verirdi:

Rasûlullah salla’llâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:

-Kâbir, âhiretin konak yerlerinden ilk konak yeridir. Eğer ondan kurtulursa kişi, gerisi daha kolaydır!.. Şayet kurtulmazsa, gerisi daha ağırdır!.. Her ne (korkunç) manzara gördüm ise, kâbir ondan daha korkunçtur"!.. (Tırmizî)

Kişi beden üzerindeki tüm tasarrufundan kesildi; beyin durdu; ve bozulmaya yüz tutan beden mezâra konuldu.

Sonra...

İbn-i Ömer radıya’llâhu anh’tan şöyle naklolunuyor:

-Ölünün dünyadan alâkası kesildiği zaman, oturma yeri kendisine gösterilir; cennet ehli ise cennet ehlinden olarak; ve cehennem ehli ise cehennem ehlinden olarak. Ve sonra "Allah seni kıyâmet gününde yeniden mahşere kaldırıncaya kadar oturma yerin işte burasıdır" denilir.

Evet bu kabirde, kıyâmete kadar kalma olayını daha geniş görelim şimdi de:

Ebû Hureyre radıya’llâhu anh naklediyor:

Rasûlullah salla’llâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:

-Ölü -ya da sizden biri- defnedildiği zaman ona siyah ve mavi iki melek gelir! Birine Münker, diğerine Nekir denir. Müteakiben o iki melek sorar:

-Bu adam hakkında ne dersin?..’

Bunun üzerine o (yaşarken ki) kanâatini aynen söyler:

-O Allah’ın kulu ve resûlüdür. Allah’dan başka ilâh olmadığına ve Muhammed’in de O’nun kulu ve Resûlü olduğuna şehâdet ederim.’

Bunun üzerine o iki melek:

-Senin böyle söylediğini esasen biliyorduk.’ derler. Sonra onun kabri yetmiş arşınkare genişletilir, sonra aydınlatılır ve kendisine "Uyu" denilir. O da,

-Dönüp aileme haber vereyim mi?’ der, melekler de:

-Gelin-güvey gibi uyu ki, onu ailesinden en çok seven kişi uyandırır’ derler.

O kişi, Allah onu yatağından mahşere kaldırıncaya kadar (uyur).

Şayet münâfık ise.

-İnsanların -ona peygamberdir’ dediklerini işittim ve ben de aynı şeyi söyledim. Ama bilemiyorum?.. ‘ diyecek.

Bunun üzerine o iki melek:

-Senin esasen böyle söyleyeceğini biliyorduk’ diyecekler. (Sonra toprağa) -çullan üzerine’ denilecek. Toprak onun üzerine çullanır; yan kaburga kemikleri yerlerinden oynar ve Allah onu yatağından mahşere kaldırıncaya kadar toprakta devamlı azâb içinde kalır!’ (Tırmizî)

Tüm yaşamınızda, kendinizi bir beden kabul etmenizin tabiî sonucu olarak ister istemez yaşanacak kaçınılmaz sondur bu!..

Nasıl rüyanızda bütün gün kafanızı meşgul eden şey, otomatik olarak rüyanıza girer ve o şeyden rüyanızda kurtulamazsınız!..

Nasıl görülen kâbusu değiştirmek elinizden gelmez ise. Yaptıklarınızın ya da yaşadıklarınızın tabii sonucu ise kâbus; aynı şekilde, kâbir hayatı da, dünyada yaşadıklarınızın, edindiğiniz duyguların ve şartlanmaların otomatik olarak görülecek konuçlarının, yaşandığı bir ortamdır!

Eğer dünyada şuûrlu bir şekilde, bedenle ilişkiniz kesilerek yaşamınıza devam edeceğiniz kâbir hayatına hazırlanmamışsanız; kaçınılmaz bir şekilde bu âkibet ile karşılaşacaksınız!..

Burada bir sual gelir akla...

Mezara gömülen, bu âkıbet ile karşılaşacağına göre, mezara gömmesek de yaksak?..

Yakmak daha da korkunç netice verir!.. Zirâ kabirde belki elli, belki yüz belki ikiyüz sene, beden çürüyüp dağılana kadar bu ızdırap çekilecek. Ama yakılırsan..? Diyelim ki, cesedin yakılıyor!.. Sen esasen ölmemişsin, yaşıyorsun!.. Bu durumda yandığını görüyorsun ve bunun mânevî azabını yaşıyorsun!.. Rüyada yandığını düşün bir kâbus halinde!.. Ve yanma olayı ile birlikte sayısız kereler aynı olayı yaşıyarak sürekli bir azâb sözkonusu senin için!.. Belki ta kıyâmete kadar!..

Ya da suya attılar. Düşün rüyada suda boğulma halini!..

Gene en ehveni, toprakta bedenin çürüyüp yok olması!.. Ki bu tarz dince gelenekleştirilmiş!..

Ya bütün ölenler kâbirde hapis mi?..

Hayır!..

Ölenler iki gurupta mütalâa edilir;

1.Gruptan olanlar "Şehidler" yani "fiysebilillah Allah için" can vermiş olanlar. Ve dünya hayatı içinde iken "Ölmeden önce ölmek" sırrını yaşamış olan veliler!..

Bunlar ölümle birlikte ilk anda mezara girerler burada meleklerle karşılaşıp, gereken imtihandan geçtikten sonra kıyâmete kadar hürriyetleri verilir ve serbest olarak gezer dolaşırlar.

2. Grup. Bunlar çeşitli eksiğiyle kusuruyla yaşamış olan Müslümanlar ile gayrımüslimlerdir.

Birinciler belli bir kâbir azabından sonra cennetteki yerlerini görmek suretiyle müjdelenirler ve kıyâmete kadar uyurlar. Güzel rüyalarla yaşamlarını devam ettirirler gene kıyâmete kadar. Diğerleri ise kâbir azâbından sonra uyurlar ve kâbus türü rüyalarla kıyâmete kadar orada yaşarlar!..

Kişi, ölümü tadıp, dalga bedeniyle başbaşa kalıp, mezara konulduğu anda çok büyük azâb çeker. Niçin?

Düşünün. Normal şartlarda, gündüz şu biyolojik bedenle yaşıyorsunuz. Ama buna rağmen uyuduğunuzda, görmekte olduğunuz rüyâ ve kâbusta, kendinizi nasıl hissediyorsunuz?.. Bu ruhbeden ya da manyetik-beden diyebileceğimiz bir yapı ile değil mi?..

İstediğiniz kadar siz gündüz fizik bedenle yaşamış olun, rüya devresinde bu bilinciniz hiçbir işe yaramıyor!.. Ve kendinizi, o rüya içinde sanki bir manyetik bedenmiş gibi hissetmekten alakoyamıyorsunuz!..

İşte bu sebeple de, gördüğünüz kâbuslar, o "ruh beden" sanısı içinde olan size cehennem hayatı yaşatıyor.

Oysa, o anda biyolojik bedeninize hiçbir zarar verilmiyor; belki de kuştüyü yastık, pamuk yatak üstünde, atlas yorgan altındasınız!..

Normal şartlarda beyniniz hangi şartlanmaların tesiri altına girmiş ise. Beyniniz hangi ışın tesirleri altında, hangi tür düşünceleri oluşturacak biçimde açılmış ise. Ne tür duygularla kayıt altında iseniz. Bunların sonucunda oluşacak güzel rüyâlar ya da kâbuslar içinde olursunuz uykunuzda!..

"ÖLÜM UYKUNUN KARDEŞİDİR!.."

İşte ölümötesi yaşantının bir kısmı da bu türdendir!

Beyinde şu anda mevcût olan tüm açılımlar ve bunun neticesinde sizin kendinizde bulduğunuz ya da farkında olamadığınız tüm özellikler aynen dalga bedeninize ya da bir diğer ifade ile ruhunuza yüklenmiştir!..

Ölüm denen olayla birlikte yaşamınız, bu “dalga beden bilinci”nde, son andaki şuur düzeyinizle devam eder.

Bir farkla ki;

Dünyada, beyinin madde şartları dolayısıyla perdelendiğiniz pek çok şeyi, bu "ruh beden" boyutunda apaçık görebilirsiniz.

Yani GÖRÜŞÜNÜZ KESKİNLEŞİR!..

İşte bu durumda, içinde bulunduğunuz şartları, geleceğe dönük olarak başınıza gelecekleri, dünyanın âkibetini çok iyi farkedersiniz!..

Ve dahi farkedersiniz ki dünya yaşamı sırasında belirli güçleri elde edememişsiniz!.. Ve "beyin" sermayesini, "yükleyicisini" de bir daha aslâ elde etmek mümkün değildir!..

Her ruhbeden-manyetik beden ancak kendi beyni tarafından açılımlara erişebilir ve bir başka beyin tarafından yeni açılım alamaz!..

Bu sebeple, öldükten sonra, yani beyniniz çalışmaz hale geldikten, bozuma geçtikten sonra, artık yeni imkânlar elde etmenize olanak kalmamıştır!

Bu gerçekleri o anda idrâk ediş, kişide öyle bir pişmanlık meydana getirir ki, bunun târifi asla mümkün değildir!..

Önünüzde sonsuz bir yaşam!.. Siz ise tüm imkânlarınızı beyninizle birlikte dünyada bırakıp; ne toplayabilmişseniz onunla bu yaşamın eşiğindesiniz!..

Ve artık sizin için yeni bir dünya başlıyor!..

Ne var ki, bu dünyada, aynen rüyada olduğu gibi olaylara isteğinizce yön verebilme imkânından mahrumsunuz!.. Dünya yaşamında o yeteneği elde edemediğiniz için, bugün artık tamamiyle o ortamın olaylarına tâbisiniz!..

Ve hazırlanamadığınız ölçüde buyurun sonu gelmez, uyanılmaz kâbuslara!..

İşte, "kâbir cehennemi", diye anlatılan âleminizin oluşuş şekli.

O yüzden Hz. Rasûlullah diyor ya;

"Kişi mezara girdiği zaman öyle bir haykırışla haykırır ki; arşa kadar bütün varlıklar işitir; insden ve cinden maâda".

O içinde bulunduğu pişmanlıkla! O kişiye her gün kabrinde cehennemden bir pencere açılır, sen cehennemliksin senin gideceğin yer burasıdır, cennetten de bir pencere açılır cennet gösterilir. “Sen burayı kaybettin” denir ve bu şekilde ona büyük bir azâb olur.

İşte bu da kendisinin elde edeceği kuvvetlerle varacağı cehennemin müşahedesi ile olur!.. Bu, avamın durumudur!

Ve yahut da bu kişi mü’min birisi ise, yani belli çalışmalar yaparak gitmişse, aksine o da hem cennette gideceği yeri görür; hem de cehennemden kurtuluşunu görür!

Ona da hadisin öbür şekli karşılık verir!.. Sen cehenneme gidecektin, fakat yaptığın şunların karşılığında bu cehennemden azâd oldun denir! O da cehennemdeki yeri görür, fakat kurtulmuştur!..

hf

ÖLÜM ÖNCESİNDEKİ “İYİLEŞME”

Soru:

-Olümden önceki iyileşmeyi nasıl izah edebiliriz?...

Cevap:

-Kişinin veya şuurlu nesnenin üst bilinçte tükenişi farketmesi dolayısıyla, tüm güçlerini toparlayıp son arzularını gerçekleştirme amacına dayanıyor ve bu toparlanma, onun yaşamında kullanmadığı güçlerini ortaya çıkarmasına vesile oluyor... Bu da onun için büyük kazanç elbette!..

hf

ÖLÜMÜ TADAN HER İNSAN HAKİKATİ GÖRÜR!

"Her insan öldüğü zaman hakikatı görür"den murad, kendindeki ilâhi varlığı müşahede eder demektir!.. Kendindeki ilâhî varlığı müşahede etmesine rağmen, dünyadaki yaşantısında, o ilâhî varlığa ulaşamamış olduğu için; kendi Rabbı hükmü altında, kayıtlı kaldığı için, manevî cehennem meydana gelir.

hf

KEŞFİ ŞAK

Keşfi şak, kişinin geçtiği boyutun gerçekleriyle yüzyüze gelmesidir .

hf

ÖLMEDEN EVVEL ÖLMEK

Biyolojik bedenden ayrılmadan önce,algılama yetersizliğinden oluşan varsayım benliğin olmadığını idrak suretiyle boyut değiştirmektir.

"Ölmeden evvel ölmek" demek, senin şuurunda, terkibinin hükmünü ortadan kaldırarak, dilediğin isme dilediğin anda ve şanda bürünerek, o ismin mânâsı olan fiili ortaya koyman demektir.

Ölmeden evvel ölmek” olayının gerçekleşmesi, mutlak mânâda Allah`a teslim olmana bağlıdır!. Daha doğrusu, Allah`a teslim olduğunu fark etmene bağlıdır..

“Ölmeden evvel ölünüz!.”

“Biyolojik bedenden ayrılmadan önce, algılama yetersizliğinden oluşan varsayım benliğinizin olmadığını idrak suretiyle boyut değiştiriniz”!..

Niye?... Çünkü, “ölmeden önce ölmek” halini yaşayamadığın takdirde, biyolojik bedenden mikrodalga bedene geçişle problem çözülmez!.. Bu geçiş senin “nefs”ini yani hakikatını tanımana yeterli olmaz!... Hatta, bunun gerçekleşmesi olanaksız olarak, sabitler yapını!.

Çünkü, mikrodalga beynin ancak dünyadaki çalışan beyninin kapasitesine sahiptir!..

Eğer insan, "ölmeden" yani fizik bedenini yitirmeden evvel, benliğinin gerçekte yok oluşunu idrâk sûretiyle "ölür" ise, bundan sonraki yaşamı izah etmek mümkün değildir!.

Bu sebepledir ki, insan, mânevî anlamda yani şuur boyutunda ölmek, daha doğrusu ölümü tadmak sûretiyle, uykudan uyanırsa, yakîne erer!.. Çokluk kabulünün getirdiği türlü sıkıntı ve azablar onun için son bulur. Beşeriyet isminin ardındaki hakiki "VECH"i seyre başlar.

“Ölmeden evvel ölmek” denen iş kolay değildir!.

Ancak, “Ölmeden önce öldükten” sonra, “nefs”ini tanıyabilirsin!.

“Ölmeden Evvel Ölmek”denen SIRRIN Mülhimede İlmel yakini,

Mutmainnede Aynel yakini

Mardiye’de Hakkel yakini gerçekleşir.

Ölmeden evvel ölmek denen şey; hükmi ölüm ve fiili ölüm olmak üzere ikiye ayrılır.

hf

FİİLİ ÖLÜM

"Ölmeden evvel ölmek" dediğimiz halde, fiili ölümle birlikte şuur boyutunda yaşama geçilir.

Şuurun, bedenin kayıtlarından kendini kurtarmasıdır.

İlâhi kuvvetlerle tahakkuk etmesidir!... Yani, "Vehmin kaydından" kendini kurtarmasıdır!.

hf

HÜKMİ ÖLÜM

Kişinin, varlığın Tek`liğini fark etmesi, bunu hissetmesi; ne varki, bunu hissedip farketmesine rağmen, kendi hakikatının güçleri ile bilfiil yaşayamaması halidir.

"Ölmeden evvel ölmek" diye târif edilen olayın birinci aşamasıdır!. Bunun hâsılası "Keşif" dir... Diğer bir ifade ile buna "Hissi Müşahade" de denilebilir...