"Elif... Laaam... Miiiym...!"

Bu harflerin ne anlama geldiği hakkında çeşitli düşünürler, çeşitli fikirler ileri sürmüşlerdir..

Bu harfler gibi, gene sûre başlarında yer alan "Kaf, ha, ya, ayn, sad" ve "Ha, mim, ayn, sin, kaf" harflerinin "ALLAH" isimleri arasında bulunduğu ve Hazreti Rasûlullah aleyhisselâmın bu isimleri okuyarak dua ettiği bilinen bir olaydır.

Bu itibarla bu harflerin "ALLAH" isimlerinden olması, büyük bir olasılık olarak ileri sürülmüştür..

Öte yandan, Hazreti Ebu Bekir'in bu konuda şöyle dediği naklolunur:

-Her kitapta Allah'ın bir sırrı vardır... Kurân’ daki sırrı da, evvelleridir.

Hazreti Âli dahi bu konuda şöyle demiştir:

-Her kitabın bir özü vardır; bu kitabın özü de hecelenen harflerdir...

İbni Abbas ise her bir harfin "ALLAH"ın bazı isim ve sıfatlarına işaret ettiğini belirterek şöyle yorumlar:

-"Elif": “AHAD, EVVEL, EZELİ, EBEDİ” gibi isim ve sıfatlara; "Laaam": O'nun "LÂTİF" oluşuna; "Miiiym": “MELİK, MÂLİK, MECİD, MENNAN” gibi isim ve sıfatlara işaret eder!.

Bunların dışında kalan bazı yorumlar ise şöyle:

-Elif, ALLAH'a işaret eder; Laaam, Cebrail'e; Miiiym, Muhammed aleyhisselâma... Yâni, "ALLAH kelâmı, Kur'ân-ı Kerim, Cebrail tarafından Muhammed aleyhisselâma vahyedilmiştir", anlamını taşımaktadır bu üç harf; denilmiştir...

-Elif, “ene”; Laaam, “Allah”; Miiiym, “Alim” anlamına gelir ki mânâsı “Ben Allah, bilirim”dir...

Bizim bu konudaki müşahedemize göre ise;

-"Elif", "Ahad" isminin mânâsına;

"Laaam", "Lâtif" ismi yönünden "Ulûhiyet"e;

"Miiiym" ise "Hakikatı Muhammedi"ye işaret etmektedir..

"Elif", "Laaam" ve "Miiiym" dikkat edilirse, "Fâtiha" sûresi’nin hemen akabindeki ilk âyettir; ve sanki iki sûre-metin arasında bir köprü teşkil etmektedir.

"Fâtiha" Sûresi, "Allah" indindeki âlemlerden ve içindekilerin yerinden; "Allah"ın "RAB"olarak onlar üzerindeki tasarrufundan; ve dahi yarattıklarının genel ve özel rahmetle hidâyet üzere kulluklarını yerine getirişinden bahsederken...

Bu harfler, "AHAD" olan "Zât"ın "ULÛHİYET" kemâlâtının "LÂTİF" olarak, tüm varlığın özü ve aslı olan "Muhammedi Hakikat"tan zuhûrunu özetlemektedir...

---

 “Allah” ismi bilindiği üzere Arapça harfler ile yazıldığında, başta kendisinden sonra gelen tüm harflerden bağımsız, tek duran “Elif” ile;” yanında birbirine bağlı iki “Lâm” harfi ve ikinci “Lâm”a bağlı daire (veya kûfi yazılımda dört köşe) “H” harfinden ibarettir. Bir de ikinci “Lâm” ile “H” arasında görünmez ama okunur “Elif” vardır ki bu da “A” sesini verir.

Şimdi bu harflerin temsil ettiği ve işaret ettiği anlamlara bir bakalım isterseniz…

Elbette bu değerlendirme, keşif ehlinin kendi keşiflerine dayanmaktadır ve kimseyi bağlamaz. Ama bilgi olarak bazı değerlendirmelerimize yararlı olur diyerek nakledelim..

Birinci “Elif” ehline göre “Allah” ismiyle işaret edilenin Ahadiyetine yani Zâtına işaret eder. Zât mutlak bağımsızlığı ve sıfatlardan kayıtsızlığı itibariyle hiç bir fikre ve düşünceye bağlanmaz. Öyle bir HİÇ’liktir ki, üzerinde ne tefekkür olur ne tahayyül veya ne de târif!. İşte bu duruma yazılımda, ancak mutlak bağımsız, noktanın uzamış hâli olan “Elif” işaret eder.

Bir de bu arada, yani ikinci “Lâm” ile “H” arasında görünmeyen, ama buna karşın varlığı her okunuşta itiraf edilen gizli “Elif” mevcuttur. Bu da efâl âleminin, zâtın varlığı ve dilemesiyle, O’nun ilminde, O’nun sıfat ve esmâsının varlığıyla varolup, süregitmekte olduğuna işaret eder.

Bütün mânâlar “ZÂTI İLÂHİ”den çıkar!

Bütün mânâların zâtı ilâhiden çıktığına işaretle “ELİF” harfi…

Ahadiyet hakikatinden doğan ulûhiyet kemâlâtı bütün mânâları “hakikati muhammediye”de Hz. Rasûlullah’ın hakikatinde aşikâr kılmıştır.

Besmele’nin başı "B" harfi!. Nokta hep nokta!. Hiç açılıp saçılmamış!. Harfler ise Elif’in uzayıp çeşitli şekillere bürünmesiyle oluşmuş!. Ve de her bir harf "nokta"ların bir araya gelmesiyle meydana gelmiş... Öyle sık bir araya gelmiş ki noktalar, biz noktaları hiç fark etmeyip, çizgiler, harfler var sanıyoruz!

"Ben Ba’nın altındaki noktayım" diyen, Hazreti Âli kerremallahu veche...

(Hem "Hiç"im, hem "Hep"im, hem de "Elif"im mi demek istiyor bunu diyen acaba?)

• Bismillah da "B" ile başlar, "Ben" de!.

• "Ene" de Elif'le başlar.

“Nokta`da başlayan, Sin`de biter.”

“Sin”, “İnsan”dır!.

Nokta, Ahad`dır!.

Kur`ân, Besmele`nin “B”si ile “B”nin altındaki Nokta`dan başlar.

“B”deki Nokta`nın uzamışı “Elif”dir!... Elif`i yayıp uzatmışlar...

Nereden?...

Nokta`dan!.

Bir çizgi çizmek istediğiniz zaman nokta ile başlarsınız. Önce, nokta oluşur, sonra noktayı uzatırsınız, noktalar sıralanır ve çizgi meydana gelir. Yatık bir çizgi ve onun kaynağı olan nokta...

Besmele`nin başı “B” harfi!... Nokta hep nokta!. Hiç açılıp saçılmamış!. Harfler ise Elif`in uzayıp çeşitli şekillere bürünmesiyle oluşmuş!. Ve de her bir harf “nokta”ların biraraya gelmesiye meydana gelmiş.. Öyle sık biraraya gelmiş ki noktalar, biz noktaları hiç farketmeyip, harfler var sanıyoruz!

“Ben Ba`nın altındaki noktayım” diyen, Hazreti Ali kerremallahu veche...

(Hem “hiç”im, hem “hep”im, hem de “Elif”im mi demek istiyor bunu diyen acaba?...)

Kur`ân`ın son sûresi olan “Nâs”...

“Nâs”... Yâni, “Nâs=İnsanlar”..

“Sin” harfi de “İnsan”a tekâbül eder.

 Yâ-Sin`deki;

“ Yâ Sin”, “Ey insan” anlamındadır.

Öyle veya böyle, mühim olan, Nokta`dan insan`a ulaşan bir yarım daire ve insanın bilinç boyutundaki seyyahati ile ulaşılan tekrar O Nokta!.

Sırr-ı “B”den söz et bana dostum!..

Küllü zerrede, zerreyi külde gören holografik bakıştan söz et!..

Gel öyleyse, hiç olmazsa, bakalım uzaktan, “B” harfinin yazılışına...

Önce kalemle koyar noktayı ve sonra yukarı doğru çeker uzatırız onu. Nokta olur çizgi; ya da “Elif”!. Sonra ondan, önce bir yarım daire, o da yetmez ikinci bir yarım daire çizeriz altına!.

Nokta oldu çizgi; çizgide iki yarım daire toplandı altlı-üstlü...

Üste Zâhirin temsil olduğu birinci yarım daire; altta Bâtını sembolize eden ikinci daire. Her iki daire de çizgiden, "Elif"ten alıyor varlığını. Elif ise "nokta"dan oluşmuş.

Çizgiden (Elif'ten) başlayıp, çizgide biten sıra noktalardan oluşmuş iki yarım daire! Çizgi de, çizginin kıvrılmasına göre değişik bir isim verilmiş yarım daire de... Hepsi de noktalardan oluşmuş bir şey işte... Adı “B”!.. Ne isim “B”!

Latinceyi bırakalım da Arapça’da bakalım “B” harfine...

Üstte bir yayvan kazan üstü... Altta bir nokta!.

İki boyutlu bakarsan böyle... Ya üç boyutlusu?

Alttan bakarsan, noktadan yukarıya doğru uzanan bir koni!. Noktadan projekte olan bir koni!. Koninin içi, sırlarla dolu Nokta’dan açılan!.

Nokta’dan oluşan sonsuz sayıda koni... Koni içre koniler!

Sayısız esmâ açılımları noktalardan koniler hâlinde!.

Fe tebârek Allahu ahsenül HÂLIKIYN!

Oysa kimi iki boyutlu algılıyor herşeyi, gözünün gördüğünden ibaret sanarak; kopuk nokta yukardaki yayvandan; diyerek... Kimi de “Nokta’dan gelmiş Noktayım ben. Bir koniyim ki, her noktam noktalardan başka bir şey değildir!. Açılıp saçılıp nice noktalar meydana getiren NOKTA’yım ben”, diyor!..

Her ne demekse!.